De beslommeringen van een ligfietsende levensgenieter

Maand: maart 2006 Pagina 1 van 4

De rok en de non

Je zult maar gaan werken bij de nonnetjes. In rok, dat wel. Maar als je dan ruim bemeten bent kun je kennelijk problemen ontmoeten. Te lange rokken zijn eigenlijk niet in voorraad en voor dat je het weet hebben die dames nonnen je de das omgedaan. Gewoon een stukje extra toevoegen aan de lengte van een bestaand rokje en je loopt mooi niet meer in minirok. Maar je staat kennelijk wel voor paal.

Als ik zo voor paal zou staan, dan wist ik het wel. Ik zou er iets heel moois aan gaan doen. Een kleurtje en een lekker geurtje, enfin zo gek zijn kennelijk die nonnekes nog niet. Zielig is het wel als blijkt dat je er kennelijk onderaan met te korte nylons moet gaan lopen. Slecht voor een scharrel, en kruis op half zeven. De zaak dwarrelt op de struise vloeren van het klooster. Ik heb voorgesteld daarvoor een paar extra bretels ter beschikking te stellen.

Op dat moment schoten ogen vol vuur. ’t Zal toch tot de verjaardag moeten wachten vermoed ik. Misschien is een koersbroek (van de wielrennerij) ook wel wat!!!!

‘k Zie het voor me. Uitpuilend op bepaalde plaatsen. Maar?

Tegenwoordig zijn er broeken die al voorzien zijn van wonderschone bandjes. Extra large en zonder bretels. De lange pij kan worden omgewisseld. Zedig en sereen door de Limburgse heuvels. Gezwind, zelfs handig op een ligfiets. De wind waait niet meer in de pijp en opstappen kan zonder enige vorm van discretie gewoon plaatsvinden. Het blijft een discreet gebeuren en verhoogt de geschwindigkeid, zoiets.

Per slot van rekening is zelfs op een driewieler noch op een scootmobiel een nonnenpij aantrekkelijk. Een spiekerbroek van honderd eurie’s is uiteindelijk ook wel acceptabel. Daar hebben de bretels geen invloed op.

Wel is een bretel handig. Je kunt er fluks en fli(e)tsend het nodige achter stoppen. Een kaart, een snotterdoek, je bijna afgewaaide petje en dat soort zaken.

Enfin, zij die het leest weet welk een geest van gedachten een verhaaltje over rokken en nonnen en bretels kan oproepen. Ik zal er ook een plaatje aan gaan toevoegen, als mijn koersbroek is gefotografeerd! Grijns…….IMG_0004.JPGIMG_00012.JPGHet kan niet missen. Dis is echt een broekje voor de nonnekes!

Tentoonstelling 3

Macabere gedachten. Weggespoeld door de vergankelijke tijdsvoortschrijding. Opening is achter de rug. En vandaag heb ik dan eindelijk ook mijn “toespraak” kunnen houden. De gildemedewerkers zijn nu geheel bijgepraat, zullen we maar zeggen. En sommigen raken niet uitgesproken. Kern van het betoog was dat gildemedewerkers in het kader van het landelijke thema “de kunst van het weten” ongelooflijk nieuwschierig moeten zijn, een open geest moeten hebben en last but not least ” enthousiasme” moeten opbrengen, met name ook naar de bezoeker. Ach, als die eigenschappen aanwezig zijn kan het gewoon niet meer mis gaan. Het gaat dus niet meer mis. Want die eigenschappen hebben ze allemaal.

Ik denk ook wel dat die boodschap is overgekomen. En zo niet? Een mens moet durven falen. Nou, dan faal ik. So what? Morgen is het gewoon weer dinsdag D.V. Dat wel.

Gewoon even terug in de tijd? Dat kan hoor. Ga gewoon het stadsmuseum eens binnen. De tijdmachine doet zijn werk. Kijk heden naar wat geweest is.

Tentoonstelling 2

IMG_0008.JPG

Bingo.

Neen, geen bingo-avond. Zo wild was het niet. Het was beschaafd. De opening werd door velen bijgewoond. Gewoon zoeken onder foto’s en vast kom je wel iemand tegen die er dus ook was. Wethouder Groeneweg wist van wanten. Om zo te zeggen, hij wist de weg van Woerden en de weg naar het stadsmuseum te “verkopen”. Nadat de inleidende en trotse beschietingen door Floor hadden plaatsgevonden, mocht de bestuurder van de stad zijn woordje doen. Hij maaide sommigen meteen maar even heel duidelijk de gras voor de voeten weg. Een wethouder c.q. bestuuder die het liefst het water van de Rijn weer door de Rijnstraat ziet lopen! Een collega merkte op dat de straatnaamcommissie meteen bijeen moet komen. Om de Rijnstraat opnieuw om te dopen in de Rijnweg. Wie het vat vatte het.

IMG_00061.JPGHoe dan ook, de aanwezigen luisterden vol overgave naar de gave overlevering van een enkele anekdote van de wethouder. IMG_0008.JPG Enfin, het museum is open! Welkom.

Luisterend publiekIMG_0003.JPGIMG_00021.JPG

Tentoonstelling

Meest macabere momenten van het maken van een fototentoonstelling zijn toch wel de momenten van de gedachtenwereld. Geen wereldse gedachten. Maar gedachten over hoe is het gegaan. Hebben we gedaan wat we konden? We laten nu de beelden zien. Zal het aanslaan? Zoals ik ergens heb opgemerkt: monumenten van momenten. Zouden daarvoor nu bezoekers komen? Harmelen, Zegveld, Kamerik en Woerden. Het is de moeite waard.

Kijk, de wethouder kijkt. En ik weet wat hij gaat doen.
IMG_0006.JPG

Met zijn toespraak. Ik zie bijna wat hij denkt. Maar het is niet aan mij om dit geheim te verklappen. Morgenavond tegen de klok van 20.30 uur zal hij ook dat geheim wel uit de doeken doen. Want vandaag komen de doeken eens niet in de belangstelling te staan. Neen, de schatten van het streekarchief. Eigenlijk jammer dat ik die schatjes van het streekarchief niet op de foto heb genomen. Dan had ik die hier ook “ten toon kunnen stellen”. Nou, ik hoop van de opening toch ook wat “plaatjes” te schieten.

Als ik de wethouder zo zie staan, dan weet ik dat de melancholie bijna gaat toeslaan.

Ook zullen er nog enkele andere zaken worden tentoongesteld. Ze hebben qua functie ook wel wat uit te staan met deze tentoonstelling. Voor de liefhebber toch ook beslist de moeite waard.

Pagina 1 van 4

Mogelijk gemaakt door WordPress & Thema gemaakt door Anders Norén