Het ‘Pieters’ fietserspad.

Vandaag zit ik weer even achter de computer. Even een beetje van me af leuteren. Hopend dat ge dit element in mijn bestaan kunt appreciëren. Vandaag zit ik weer. Achter mijn buro. Druk geweest? Welneen, maar oh zo blij dat ik weer eens kan zitten. Vanaf donderdag de 12e was deze oude man actief. Na werk, een extra inspanning bij mijn inspanningsfysioloog, de krakende gewrichten even extra belast waarna mijn dierbare echtgenote mij met fiets en al bij mijn zwager heeft gedropt. Zo. Dus even weg.Op weg naar? Naar het fietserspad. Eigenlijk het Pieterpad voor de fiets. Pieterbaas wist werkelijk weer van toeten en blazen. Wat heb ik geblazen. ’s Morgens in alle vroegte moest het hele zwikkie in een trein worden gekieperd. We waren natuurlijk weer eens aan de late kant en moesten verdikkie bijna 14 km karren om op het station in Rotterdam te komen. De dag begon met stress. Een zwager die werkelijk kleurenblind door sjeesde over de wegen en wel door met name de rode stoplichten. Als dit mannetje ergens een hekel aan heeft- als automobilist- is het wel dat fietsers door rood karren. Ik wil niet rood aanlopen. Enfin, laat ik niet langer ingewijde terminologie bezigen om te ventileren dat mijn geest dit niet geestig vond. Inderdaad, ik wil er niet over uitweiden. Weidse blikken en verre verten werden ons deel. Maar wel verdampt door diverse regenachtige en vochtige elementen in de lucht.

In Maastricht konden we ons fietsgebeuren uit de trein trekken en overstappen naar een Belgisch treintje.

Op weg naar het Belgische treintje

In Nederland kreeg ik al weer direct anti Europese gedachten. In het Frans werden we afgeblaft dat de hele hap van de fiets moest, wilden wij tenminste de fietsen naar Eijsden kunnen vervoeren. In mijn allerbeste verontwaardiging, en zeker niet gespeeld, meende ik toch wel dat dit niet nodig zou zijn voor zo’n klein stukje! Laat die verhipte Franssprekende Europeaan nu ook nog instemmen met mijn argumentatie? En zie daar, we stappen eruit met bepakking en al en karren op naar het beginpunt. Het is heerlijk om toch iets af te wijken van het officiële deel. Vind ik. En daarom hanteer ik dit maar als het “Begin”.Vrijdag de 13e. Mijn geest wil niet accepteren dat het een pechdag zou zijn en het werd het dan ook niet (meer). Al was het wel zwaar voor een stel pootjes die slechts molshopen als bergen meenden te moeten aanzien. Aanzienlijk hoger waren de hellingen die we moest laten verglijden onder de wielen. Wat krijg je dan eigenlijk respect voor die Tourrenners.

Zaterdag hebben we goeddeels doorgebracht in de verstikkende en verhullende plasticachtige regenkleding. Van de regen in de drup en van de drup in de buien werd het wel een redelijke uitputtingsslag. Pijnlijke onderdelen aan het lijf deden ons besluiten het gemiddelde te gaan beperken tot zo’n 50 km per dag. Goed, zondags was het schitterend en ook de omgeving was schitterend en zo schitterden wij over ’s Heeren wegen. Maandag waren we al in Nijmegen, zo’n 240 km verder, en besloten om toch de zaak stop te zetten. Dat was ons doel en de giga buien die we de laatste uurtjes op de fiets moesten ondergaan deden ons besluiten niet onze ondergang tegemoet te gaan maar daadwerkelijk het Pieterpad voor de fiets achter ons te laten. In Ede ben ik uitgestapt en naar mijn zoon gereden, In noodweer en dus plasnat om het andere woord wat erg platvloers overkomt maar niet te hanteren.

En nu dus thuis.

In stille afwachting van een nieuwe planning. Wanneer gaan we verder? Pieterburen ligt te lonken in mijn grijze delen. Maar eerst maar eens een poos werken enn wellicht kunnen we dit jaar het hele ritje afronden.

Wonderlijk mooi was dit deel van de tocht. Mooie fietspaden, maar de beschreven route kun je het beste aan de hand van een kaart zelf uitzoeken. Niet altijd werd het mooiste deel gevolgd. Soms lijkt het alternatief om de LF3 route te volgen van een beter soort. Maar ja, als je je hebt voorgenomen om “de route” te rijden dan doe je je soms wel wat te kort.

Conclusie: je te veel laten leiden lijdt tot lijden. Geestelijk doe je jezelf te kort. En soms kun je even overpeinzen waarom je dingen doet zoals je ze doet. We werden gewaarschuwd. De route vanaf Geijsteren, zoals wij die gereden hebben, naar Nijmegen dat zou het zijn. Dat was het. Dat is het. Maar dan even geen regen….Wordt vast wel weer vervolgd.

Wauw. Wat een verhaal.

Lezend achter mijn scherm op 17 juli 2014. Het verhaal krijgt ongetwijfeld een vervolg. De pannen worden nat, de wielen staan rond, het zadel is gesmeerd en nog een paar dagen en dan gaan we beiden deze tocht voortzetten. Zit ik verdwaasd achter de schermen te kijken of er achter de schermen nog wel wat was wat het waard was om te bekijken. Zo’n verhaal. We hebben afgelopen weekend onze plannen gesmeed. En bakkertje Smit is er niks bij. Als taartjes staan onze zinnen opgesteld om dit verhaal een vervolg te gaan geven.

In de rij bij de bakker zou je amechtig staren naar al het lekkers. Zo kijken en bestuderen we inmiddels de knooppunten die ons hopelijk juist uit de gordiaanse knoop van het zoeken naar de juiste route zullen leiden. En neen, de planning is niet dat we richting Leiden gaan. Nijmegen??? We komen er aan. En ja, dan wordt dit vervolgd.