De dominee.

‘Kijk, Harms wat is dat voor soort?” Harms kijkt op, maar hij ziet nergens een vreemde vogel. Heus, Harms is toch echt wel een vogelkenner, maar hij ziet geen vreemde vogel die hij niet zou kennen. Wapse knikt nog eens. ‘

‘Kijk daar, komt er aan op de fiets!’ Oh, nu ziet Harms wat de bedoeling van zijn vriend is. Een man in zeer stemmige kleding die op een fiets met een paar degelijke fietstassen voorbij dreigt te gaan. Maar dat was buiten de waard gerekend want uitgerekend dat hij zou afslaan, besloot het heerschap toch om even ‘aan te leggen” bij schele Japie en consorten. ‘Man, da’s een eerwaarde , een dominee’ fluistert Harms, ‘geen vreemde vogel”. Wapse grinnikt. Zo die Harms had hij mooi te pakken. Ze dronken vervolgens zwijgend hun bakkie lekkere troost. Wapse stak zijn pijpje eens aan en schele Japie scharrelde maar vast een beetje in de buurt van de tapkast. Die “vreemde vogel” zou dus ook even aanleggen op de ankerplaats voor vermoeide zielen. En daar was vast wel garen bij te spinnen.

Even later zwierde plechtstatig het heerschap binnen, de jas werd meteen op de kapstok gehangen,  de hoed er met een zwierige wip opgegooid. ‘He, het lijkt net of hij Baantjer him self is’, mompelde Wapse. ‘ Die gooide ook altijd zo met de hoed. Nou, ik zou me achter mijn kiezen kunnen krabbelen als die meneer maar niet aan de evangelisatiebabbel gaat’ . Wapse zweeg. Schele Japie zei ook niks.

‘Heren, een weldadige morgen wens ik u toe en heer kastelijn, als u iets hebt om mijn dorstig keelgat te kunnen laven dan stel ik zulks zeer op prijs!”  “Mag ik u blieven met een kopje vers gezette koffie, meneer?’ vroeg Japie. De heer knikte en nam plaats aan een tafeltje bij het raam. Zijn tas werd geopend en ziedaar een echte aaipet werd op de tafel geïnstalleerd. Met een dankbaar “dank u, misschien hebt u er ook nog wat bij?’ gaf hij Japie als teken dat de sterk geurende aroma van de koffie het heerschap duidelijk goed deed. “Ja manne, de dominee keek eens rond, “ja mannen, ook wij gaan met onze tijd mee, ik gebruik tegenwoordig een mooie aaipet, daar kan ik mijn verhalen mee kwijt, mijn preken op elk moment van de dag mee bewerken, en gelijktijdig die hele handel eens goed bestuderen en als het moet iets opzoeken ook Bovendien kan ik gelijktijdig nog contact maken met verdwaalde, dolende brievenschrijvers’.’

Nou dominee, ‘ zei Harms, ‘ dat getuigt nu echt eens vooruitgang. Ben blij dat u gebruik maakt van wat de schepping biedt!.’  Wapse meende zich nu ook niet onbetuigd te kunnen laten. “Dominee, schepping is prima, maar dit is toch gewoon mensenwerk, ge gaat mij toch niet voorhouden dat de blijde boodschap uit dat kastje gaat komen?” De dominee grinnikte. Hij kreeg plezier in de twee vrienden. Schele Japie, op de achtergrond, kwam aangesneld met een lekker stuk kersenvlaai. “Kijk, dominee, da’s nu van mijn eigen schepsel. De vrouw maakt altijd wat klaar na het weekend. Ze zegt: mensen hebben recht op wat extra lekkers, en omdat u hier voor ’t eerst bent, krijgt u ’t van zaak.” Beide vrienden keken eens verwondert naar Japie. Wat had die nou? Een hele preek ten beste geven tegen een vreemde dominee?

In zijn ooghoek zag Japie wel dat de beide mannen dit toch wel een stukje voortrekkerij vonden, maar hardop zeggen was er niet bij. Wapse schoof wat ongedurig op zijn stoel en ook Harms was wat in de wiek geschoten. Schele Japie grinnikte eens in zijn eigen en schoof weer achter de tapkast. Nou zeiden beiden vrienden niets. Ze keken naar elkaar en naar die vreemde stemmig geklede heer die er verder het zwijgen toe deed en zich verdiepte in de stukkken tekst die hij voor zijn ogen heen en weer kieperde. Een vingerwijzing en opnieuw rammelde de beste man weer op zijn toetsenborjde.  Japie kwam toch maar wat dichterbij en van achter zijn rug haalde hij twee bordjes met vlaai voor de beide vrienden. “Ha man, mijn gebed is verhoord’ , zei Wapse. ‘Ja, viel Harms nu bij, het mijne ook voordat ik zelfs gevraagd had” Japie glunderde. Kijk dankbaarheid is toch iets prachtigs en als je voor vrienden wat kunt doen, dan moet je het niet laten.

“Ja dominee, vervolgde Wapse, die wel zag dat de eerwaarde heer het tafereel gade had geslagen, u ziet, de wonderen binne de wereld nog niet uit, ’t zal u aanspreken!”  Of hebt u dat toevallig gebeden op uw aaiped? Dominee zuchtte. Neen, dat had hij eerlijk gezegd niet. ‘Kijk, ik kan op deze manier, ook nog vragen van mijn kerkmensen afhandelen. Het nuttige met het aangename verenigen, zal ik maar zeggen. Mensen, dit is een best stukje taart van de vrouw des huizes’ . Hij nam een ferme hap en een flinke slok en leek weer verdiept te zijn in zijn scherm. “Zeg, dominee, wat is uw e-mail, want voordat ik wegga heb ik ook nog een vraag aan U? ‘ zei Harms. De dominee gaf hem de informatie en nadat Harms opnieuw zijn koffiekopje tot op de bodem had geleegd greegp hij zijn Eifoon en tikte razendsnel zijn vraag.

‘Dominee als ik het wel heb, hebt u nog een hoop te doen. Mensen, ik ook, maar misschien kunt u wel antwoord geven op mijn vraag.’  Plonk. De vraag werd via de telefoon van Harms verzonden. Harms stond op, trok zijn jas aan en stapte fluks op zijn ligfiets.   Wapse,  de dominee en schele Japie verbouwereerd achterlatend.

Plonk. Het mailtje arriveerde op de aaiped. De dominee grinnikte. Die Harms toch. Hij opende zijn mailtje en las: ‘Wie betaald nu de rekening en hebben ze in de hemel ook aaipads? Groet u allen en zie uw antwoord met belangstelling tegemoet, Harms.”.

10/04/2012