Vandaag is het wel weer een bijzonder gebeuren. Het gebeurde al voordat ik eigenlijk in de gaten had wat er aan de hand was. Was de was gedaan zit ik met een snotlap voor mijn snufferd. Ik moest naar het werk en er lag thuis ook het een en ander te wachten. Nu kon ik wachten tot ik een ons woog, zou trouwens handig zijn om af te vallen, maar dan moet ik even uit een ander vaatje tappen. Mijn biertje is nu eenmaal erg lekker als je hard gewerkt hebt. En hard heb ik gewerkt. Dus is het biertje een pleziertje.
Om u een pleziertje te gunnen is de volgende kanttekening uit mijn aantekeningboekje misschien wel aardig. Ik verzamel gewoon soms van die bijzonder momentjes die ik ergens lees. Ditmaal ging het over een toiletbrilweegschaal. De bedenker ervan is Kees van Egmond.

Een limmerick:
Een dikke dame uit Doornsteeg,
Die dit cadeau van haar man kreeg
Ging zitten en zei:
“Ha, echt iets voor mij!
Ik blijf zitten totdat ik een ons weeg!”.

Goed, dit pleziertje is geweest. Mijn biertje is bijna op. En heerlijk even weg peceejeren kan de zinnen verzetten. Nu zet ik de zinnen eens lekker onder elkaar. Elk ander zou denken dat dit een vreemde bezigheid is. Maar voor mij is het ontspanning na inspanning.
De computer heeft een geheel ander hoekje in de kamer gekregen. Naast de kast en naast de kast dus voor het goede begrip tussen twee kasten. De bestaande configuratie van mijn computeropstelling in het oude verbouwde orgel: is NIET MEER.  Gesloopt. En straks komt er een heel mooie oude rammeldoos genoemd piano. Ik doe het piano aan. En ik moest het even kwijt. Ik kwijl bij de gedachte dat straks monserachtige pianoklanken door de kamer galmen.
’t Is weer eens even wat anders.
Ik verlang naar de muzikale klanken. Het plaatsje voor de pc bevalt me in ieder geval al wel. En als ik eindelijk volgende week voldoende moed heb verzameld om de kar te huren, te laden en te lossen dan wordt het in huize Hoeksma lekker hossen.