De beslommeringen van een ligfietsende levensgenieter

Categorie: Doordenkertjes Pagina 1 van 14

Meester, mag ik vanmiddag vrie hemmen?

“Meester, mag ik vanmiddag vrie hemmen?

Daar stond ze, een klein meiske in Doornspijkse klederdracht.

“Meester, mag ik vanmiddag vrie hemmen?”

De meester keek eens naar het kleine meiske. “En waarom wil jij dan vrij?”

Die ochtend was gewoon gegaan met de normale gang van zaken. Al snel nadat de bel geluid had stonden de kinderen twee aan twee in de rij. Zodra de kinderen stil in hun bankjes hadden plaatsgenomen werden de handjes gevouwen. Oogjes dicht?

Nou dat was bij menigeen niet het geval, maar meester zag het niet. Of soms toch. Luidkeels werd het liedje van de week, zoals bijna altijd met een psalmversje, die ochtend begonnen. Daarna kwam het bijbelverhaal en vervolgens werd het lespakket ontvouwd. Klassikaal werd onderwezen in rekenen, schrijven en taal. Zo ook deze morgen. Deze ochtend was de “ei en de ij” het onderwerp van de lesstof. Meester was ook bij de pinken en kende zijn pappenheimers “let op jongens en meisjes, waar jullie altijd ” ie” zeggen, moet je eigenlijk “ij” zeggen. Dus zoals jullie zeggen “altied” is het altijd, met een ij. Een gewone lange ij dus. En “wij wonen in Doornspiek moet dan zijn “wie wonen in Doornspijk” of bijvoorbeeld dat “hef ie u doan meester” wordt dan: “dat heeft hij gedaan meester”.

Ook het kleine meisje had goed opgelet zo bleek later. Na de pauze en ook na de middagmaaltijd die op school werd gebruikt, kwam de jonge leerlinge naar de meester toe. “Meis…, uh, meester, mag ik vrie hemmen?”

Vol verwachting sperden haar oogjes zich naar de meester in zijn bijna zwarte pak. Meester moest wel een beetje in zichzelf lachen, maar nam ook deze jonge leerlinge volkomen serieus. “Vrie, ah, je bedoelt vrij?” “Ja meis.., uh, meester, dat bedoel ik”. De meester keek zijn leerlingen nog eens aan. “Maar waarom, zo vervolgde hij, waarom wil jij dan vrij?”

“Nou meester, mijn moen.., uh, mijn moeder moet vanmiddag naar het zijkenhuus”.

Meester zou zich bijna verslikken in zijn lach, maar hield zijn gezicht toch in de plooi. “Oh, jij bedoelt zeker ziekenhuis?” “Ja, nee, meester, u zei vanmorgen toch dat als wij iets uitspreken met “ie” het “ij” moest zijn?”

Deze leerling kreeg die middag vrij af.

Ongelofelijk

“Ha Harms. Wat kijk jij , ik zou zeggen, bijna hemels?”
Harms krabde eens achter zijn oor. Keek met een schuin oog naar Wapse en vroeg: “Neem je mij in de maling Wapse?” “ Oh nee, ik zou niet durven. Maar je gezicht staat vaak op stuurs, of onweer, of je trekt vele vele rimpels in je snuit, maar vandaag, ik weet het niet Harms, vandaag heb je een gloedvol snuitwerk.”

Harms moest wel een beetje lachen. Maar deed dat natuurlijk besmuikt. Die Wapse.
“Kom man, laten we er eens bij gaan zitten. Ik heb nog een thermoskan koffie, lust jij ook?”
Nou, als Wapse iets kon krijgen, dan was Wapse van de partij. Gratis kost nu een keer gewoon lekker niks.

Samen dronken de mannen een lekker bakje bruinebebonensap. “Zelf gezet Harms?”
“Ja man, natuurlijk een kampeerder als ik kan nog wel een bak koffie brouwen. Maar ik weet het, bij Schele Japie is het echt andere koek. Weet je we gaan straks nog wel even naar De Gulle Gaper en zullen ons een best stuk Fries Suikerbrood op de bak bruinebonensap van Japie nemen. Maar om op je vraag terug te komen. Inderdaad ik voel me geweldig.”

Wapse keek met grote ogen naar zijn oude vriend. “Jonge Harms, jij op je ouwe dag zo smeuïg van begrip? Ik ben verbaasd.” Ja dat zag Harms wel. Maar om de nieuwsgierigheid van zijn vriend te prikkelen vervolgde hij: “ach mijn jongen, je weet niet wat ik nu heb aangehaald. Zoals je weet is die vrouw van mij helemaal holderdebolder van “podcast” . Vroeger was het: zie voor verdere informatie www… en dan volgde natuurlijk de website van de een of de ander. Bij het journaal konden ze er geen genoeg van krijgen. Nu zeggen ze: voor verdere informatie verwijzen u naar de website van omroep X of luister naar onze podcast van..
Man ik werd er helemaal een beetje mesjogge van. En die lieve vrouw van mij die trapt er steeds weer in. Dan zegt ze: ach wat ik vanmorgen, gisteren, vannacht toch weer gehoord heb op de podcast van “dit is de dag, Dit is de toekomst, de podcast van Jantje of Pietje,” oh nee die laatste niet, die loopt er zelf over te denken of ie er eentje gaat maken. Enfin, wat mij nu is overkomen?
Zoals je weet gaat bij ons in het dorp, parel der Veluwe, mag ik wel zeggen, een projectkoor over de Marcuspassie van start. Laat ik mij daar nu maar eens voor hebben aangemeld. Man wat mooi. Mooie muziek, toch weer even geestelijk en muzikaal bezig.” “Ja Harms, dat snap ik, jij bent altijd al muzikaal bezig geweest. En je kon ook nog wel een schoffie zingen begreep ik. Hoorde het van de week door paar vrouwen nog zeggen in de kerk. “Man u kunt wel mooi zingen!”
Kijk Harms, dan snap ik dat jij dat wel leuk vind om te doen.”

Wapse keek nu schuin naar zijn vriend Harms. En warempel, hij begon zowaar een beetje te gloeien van trots. Zo, die veer kwam binnen. Wapse vond het vermakelijk. “Maar, zo vervolgde hij, Harms waarom ben je nu dan…” “ Oh Wapse, man, ik zal het maar eerlijk zeggen. En blijf zitten: ik ben vannacht op een podcast gestuit. Kerel, ik dacht wat, moet, zal.. enfin Wapse, geloof het of niet maar voor het eerst van mijn leven heb ik een podcast beluisterd. Niet verder vertellen en mijn vrouw mag het zeker niet weten, want dan neemt ze mij zwaar in de maling.”

Verbaasd keek Wapse zijn vriend aan. “Jij een podcast? man laat me niet lachen.” “Ik” ach arme Wapse, hij kwam bijna niet meer bij van het lachen. “Harms? Jij aan de podcast? Ongelofelijk. Echt Harms, elke keer weer laat jij mij verbaasd worden. Ongelofelijk, jij aan een podcast. Man je doet me de stuipen van het lijf lachen. Hi hi, jij Harms, man wat voor één dan?”

Even keek Harms beteuterd om zich heen. Hij voelde zich toch wel een beetje in het ootje genomen door de reactie van zijn vriend. Maar terwijl het zonnetje over de beide snuiten van de heren een glimlach van boven kon toveren en de beide koffiekopjes in de tas werden gedaan mompelde Harms “Ja man, ik wilde de Marcuspassie eens beluisteren op You tube. Veel ken ik er wel van blijkt nu achteraf, maar goed, je voorbereiden op zo’n zangavontuur kan natuurlijk geen kwaad. Toen kwam ik op de podcast “De bijbel in een heel jaar” en laat die nu net gaan over het Marcus evangelie. Dus ik heb de hele, hele nacht liggen luisteren. Kom, we gaan nu naar Schele Japie. We nemen er eentje op en weetje Wapse, dan ga ik als de wie de weerga mijn nest in. Want geslapen heb ik maar amper…”

Nunspeet, 14 februari 2023

Wonderlijke uitspraken?

Heerlijk.  Die bijzondere uitspraken, gelardeerd met vreemde woorden of soms in simpel Nederlands. 

De “afvallende bal “wordt opgepikt door… Nou, die bal is echt niet bij de weight watchers langs geweest voor een goed dieet. Hoe ziet die bal er uit?

Even later brult een of andere malloot door de microfoon: De “hangende bal” is opgepikt door speler….

Hoe in vredesnaam die bal in de lucht blijft hangen is een vraag die in de lucht blijft hangen.

Als je trouwens ergens lucht van krijgt zit er over het algemeen wel een luchtje aan. 

Misschien is het wel een gemanipuleerde bal. Kijk, een broodje bal is, persoonlijk gesproken, toch wat lekkerder. Tenzij het een bitterbal is, maar de gemanipuleerde is vermoedelijk in de marineer terecht gekomen. Of zo’n bitterbal ook te eten is weet ik niet. Die kon je nog weleens rauw op je maag vallen. Terwijl ik mijn shirt omhoog trek kan ik die bal nergens vinden. Maar goed, men zegt dat liefde door de maag gaat.

Voetbal blijft oorlog. Ergens begreep ik dat Rinus Michels dat eens heeft verteld. Maar ja, als je een kanonskogel van een schot op je afgevuurd krijgt, kun je als keeper best wel aan de grond genageld staan. Er is geen nagel aan te pas gekomen, laat staan een hamer, maar na afloop van zo’ wedstrijd ben je misschien wel de man met de hamer tegengekomen.

Ooit schreeuwde ene van Gelder, niet die kunstenmaker in de ringen, maar eentje die alles echt bijna altijd beter weet, “hij zit, hij zit”. Met gierende uithalen, overslaande stem kompleet van het padje, zeg maar.

Nou, ik kijken natuurlijk. Nergens heb ik een stoeltje gezien waarop die bal heeft plaatsgenomen. Zij zien veel meer dan ik kan waarnemen. Overigens zat hij op een kommentaarpositie. Het pad was er ook niet.

Mooi is wel dat “ de bal in de touwen hangt”. Dat vind ik wel knap. Snelle waarneming, want meestal kiepert dat ronde gevalletje op de grond voordat de keeper er erg in heeft. Maar oké, deze kan, hij hangt in de touwen.

In dezelfde categorie, maar dan net even anders, “schiet hij uit zijn slof”. meestal, ook hier geldt dat wel, heeft de betrokken persoon geen sloffen aan. Hooguit een held op sloffen of op pantoffels. Pantoffelheld noem ik dat. Toch kan zoiets wel bijna dodelijk zijn. Woorden kunnen veel meer verwonden dan menig kogel. De effecten van een goed gericht verbaal schot kunnen lang naijlen.

Er zijn nog meer van die bijzondere uitspraken. Ik zal ze eens verzamelen.

Schaduw

Merkwaardig. Zeker, Schaduw, het is merkwaardig. Herinneringen kunnen ineens sterk gaan leven. Door ineens iets “te zien”. Ja, zelfs is het zo merkwaardig dat je beelden uit het verleden kunt oproepen. En dan doe ik mij echt niet als een zweverige waarzegger, paragnost of weet ik wat voor “geestenbedrijversfenomeen” voor. Maar gewoon, het blijft wel iets merkwaardigs. En sommigen krijgen alleen bij dat laatste woord (het is dus het ultieme bewijs van het voorgaande) een ietwat gefronst koppie. Mompelend in jezelf “merkwaardig”, de “r” laten rollen op de tong en dan de herinnering aan een klein bijzonder fenomenaal mannetje van de Franse recherche is uw deel.

Bij het wandelen door mijn geboortestreek kreeg ik dat “merkwaardig” even niet meer uit mijn “geest”. Kijk. Dan zou je schrikken. Alleen: ik zag een schaduw. En “schaduw” en “merkwaardig” blijken merkwaardig veel overeenkomsten te hebben.

dav

Iets verderop, tijdens die gedenkwaardige wandeltocht, voor mij althans, werd ik nog iets gewaar. Klein maar dapper. Ruig en woest. Verdikkie, twee van die kleine hengstjes

dav

die mijn geheugen als het ware van het verre verleden als klein jochie van 10 ineens in de rauwe werkelijkheid van het nu plaatsten. Daar, in exact dat stukje weide, heb ik op “exact” diezelfde pony’s voor het eerst “paard” gereden. Merkwaardig, wat een gelijkenis. En dat na 60 jaar…Het woord spoelde door mijn geest. En verroest als het niet waar is, hetzelfde prikkeldraad dat is er nog. Net zo verroest…

dav

Raar, dat je na zoveel tijd bijna fysiek de pijn nog kunt voelen toen de beestjes meenden mij van hun rug te moeten kieperen in? Juist ja, dat verhipte prikkeldraad. Merkwaardig om te zeggen, bijna voel ik inderdaad die fysieke pijn. De herinnering blijft kennelijk actueel. Een rechercheur `a la de Schaduw zou mij met zo’n fenomenaal geheugen als een merkwaardige getuige wel kunnen gebruiken.

Ik zie de poot afdruk. Ik ruik de beesten. Echt. Ik zie het bloed over mijn handen druppelen (bijna dan) en sta verstild te kijken naar mijn schaduw.

Merk aardig.

Pagina 1 van 14

Mogelijk gemaakt door WordPress & Thema gemaakt door Anders Norén