Categorie: blog Pagina 1 van 59

Stof tot nadenken.

“Goede morgen”. Het woord bestierf in de weidsheid van de velden langs het Achterwegje. Op het bankje zat Harms. En zijn groet werd amper beantwoord. Als volstrekte vreemdelingen keken de aanwezigen elkaar aan. Werden ze nu begroet? Wat een vreemde mensen lopen er toch, nou ja, zitten er toch hier op de Veluwe. Mensen die iemand groeten. ’t Zou toch wat. Dat?
Nee, zoiets deden ze natuurlijk niet in “Het Hollandse”. Harms zag het wel. Hij kende zijn pappenheimers. Had lang genoeg, zeg maar gewoon te lang, in het meest drukke deel van het kleine Nederland gewoond om oog te hebben voor de “onhebbelijkheden” van de westerling.

Nee, Harms trok zich er niets van aan. Hij herhaalde “goedemorgen”: Met een kort bijna hautain, knikje werd hij verder bijna als de pest gemeden. Maar dat knikje, ja dat kon er nog net af. Zitten blijven, dacht hij. Kan ik eens kijken wat voor vlees ik in de kuip heb.

Al spoedig was het gezelschapje in een hoogdravend toontje in gesprek. Ha, dacht Harms, nog een beetje bekakt lijkt het wel. Enfin, dat past hier wel. Ze bleken het te hebben over het transitiebeleid, nee dat lag niet in de lijn van zijn levensmotto. Gek van die klimaatdrammerij werd Harms. Maar dat zou hij de beide heren en dame niet duidelijk maken. Nooit je vingers branden aan hoogdravende politiek.
Het gesprek nam daarna een wendig, die Harms de oortjes verder deed spitsen. Wat zeiden die nu? Zouden dat soms die leden van die beroemde jaren zestig fractie zijn? De politieke voelhorens van Harms waren uitstekend. Dat bleek wel uit het vervolg. Ach Jetje gaf ze van Jetje, en Kaagje kreeg die Wopke bij het kraagje gevat. Harms moest er wel een beetje om glimlachen. Wat een dedain. Wat een betwetertjes weer. Die elektrische auto? Oh ja, ook dat speeltje kwam natuurlijk weer in het gesprek naar voren. Net of de overlast van de accu’s, zo dacht Harms, net of die smerige accu’s niet een giga probleem zouden gaan geven in de nabije toekomst. Maar Harms zei niks. Ineens kregen de dame en de twee heren een driftige discussie.

“Ach kijk, je ziet niks man, weet en kijk dat is nu het stikstofellende die hier op het platteland zijn verwoestende werk doet. Van de natuur is niks meer te zien!” Harms was stomverbaasd.

Wat zullen we nou aan de fiets hangen, zo dacht hij?
Bij hoog en laag stonden nu de edele afgevaardigden van het partijtje Jetje en Kaag te gesticuleren. “Kijk nou toch, kerel, je ziet immers niks. Ons land gaat naar zijn grootje”. Het werd Harms nu toch wel te machtig. “Mag ik u wat vragen?”
Stomverbaasd dat zo’n pettemans zelfs dit edele gezelschap een vraag durfde te stellen viel amper in goede aarde. Harms zag het. Maar hij kende die politici. Altijd op hun hoede, nooit bereid direct een antwoord verzinnend, maar altijd met diverse vragen de kern van een vraag ontwijkend, keken zij elkaar aan. “Wat blieft u? Wilt u ons wat vragen?”
De woorden stieten bijna als een dolksteek de lucht in. Zoiets ongerijmds hier, op een bankje aan het Achterwegje?

Tja, bedacht Harms, politici ’t zijn net mensen. Maar enfin, de meeste mensen (zeggen ze, er is een dik boek aan gewijd) de meeste mensen deugden.
“Uh, ja, ik wilde u wat vragen”, stamelde Harms. “Als u het niet erg vindt.”

“Nou, stel u vraag.” Harms peinsde. Hoe zou hij dit varkentje, uh deze varkentjes nu wassen? “Uh, u stelde zojuist “kijk, je ziet immers niks.”? Nu keken de gesprekspartners elkaar verbaasd aan. “Ja, meneer, u ziet toch niks van de natuur? Allemaal stikstof”.
Harms zag ze denken: wat een stom boertje…

Harms was nu zeker van zijn zaak. “weet u, u doet heel belangrijk werk. Weet u, beste mensen, weet u, in de jaren 70 was er een boertje. Misschien hebt u daar wel eens van gehoord. Hij zei altijd “Ik heb het altied al e zegd”. Dat was een “slim” boertje. Nu, beste mensen hebt u een “slim boerinnetje”.

“Oh, meneer, oh (druipend van geaffecteerde arrogantie, Harms merkte dat wel) oh, u bent zeker ook zo’n aanhanger van Plassemedam?”

Goedwillend en met lichte glimlach om zijn besnorde snuit keek Harms het gezelschap eens goed aan. “Ach mevrouw, heren, laat u ik iets verklappen over mijn politieke voorkeur. Of het nu 20230 of 2035 wordt? Dat laat ik maar even. En nee, ik ben geen aanbidder of volger van mevr. Plassemadam.” “Nee, zo vervolgde Harms, en keek nu zeer serieus, “nee, maar ik mag u aanraden u wel te verdiepen in uw opstelling en uitgangspunten. Als u het nu hebt over “niks meer te zien van de natuur, en u vervolgt dit door op te merken dat “dit dus de stikstof is,” dan geef ik u graag enig stof tot nadenken. Weet u dit is “mist”. U zult daar overigens als politici wel bekend mee zijn.”

Even kon Harms het niet laten die prik uit te delen.

“Het fenomeen wat u nu ziet en daarom de natuur niet ziet, is nl. “Mist”.

Harms tikte tegen zijn pet. De verbouwereerde en geëerde politici verward achterlatend verdween hij vervolgens in de dikke mist.

“Boeren kl….”

Wie dat zei? Daar heb ik geen herinnering meer aan.

Nunspeet, 28/02/2023

“Wat zit jij nu ineens te grinniken, Harms?” De vraag stierf als het ware weg in de zachte bries. Twee oude vrienden zaten bij elkaar. De fietstocht door de Friese Wouden werd onderbroken door een thermoskannetje koffie, een bankje, een zonnetje. Terwijl de adem door de wind werd opgenomen en een adembenemend uitzicht over de Petsloot langs het bevroren water in de omgeving van de Zandhorst beide vrienden de adem benam, bleef de vraag hangen. Wapse keek eens naar zijn vriend Harms. De oude baas had warempel de baard weer laten groeien zag hij. Gelijk had hij natuurlijk. De koude bracht behoeften bij oudere mensen tot verwarming maar ach heden, onze lieve Heer zorgde goed voor de mensheid. Gewoon een natuurlijke sjaal.

”Tja, Wapse, ik moest denken aan Sinterklaas”.
“Maar kerel daar geloof jij toch niet in? In Sinterklaas bedoel ik”.

Harms plooide zijn snorrebaard een beetje in de mijterkrul. “t Mocht wat, mijn jongen. Ik was net op de kleuterschool. En op de school bij de concurrent van mijn vader was een zekere meester Pit. Enfin, kennelijk aangestoken door het gevoel van concurrentie noemde ik de beste man stiekem (want een held was en ben ik niet hoor) “meneer Pruimepit”.
“Wat heeft dat nu met Sinterklaas te maken?” “Rustig vriend. Ik zal het je vertellen. Er werd op de kleuterschool, ach die kennen ze ook al niet meer tegenwoordig, maar goed, Sinterklaas gevierd. Met Pieten van een bepaalde kleur. Ik zal het verder niet benoemen, maar zo was het vroeger wel. En dit heerschap moest bij Sinterklaas komen. De zak en de roe werd door een zekere Piet gedragen. Vier jaar was ik, “Harms, kom jij maar eens bij Sinterklaas. Gelardeerd door zijn knecht moest ik eraan geloven. En geloof het of niet, het liep mij bijna dun door de broek. Sint had een allemachtig dik boek bij zich en deed het gewichtig open. Die knecht stond er bij een zwaaide met de roe. Je weet wel zo’n bonk van die takachtige bij elkaar gebonden stokjes. Sint bladerde in dat grote boek en keek mij ineens streng aan. “Wat lees ik daar jongeman Harms? Wat lees ik nu? Jij hebt een meester van de school aan de overkant van jullie huis genoemd met een “bijnaam Pruimepit?” Man man, mijn wangetjes gloeiden ik zette het bijna op een blèren. Dat snap je, Die Sint wist alles!” Harms zweeg. Wapse grijnsde. “Ha die had jou mooi te pakken, man. En toen?” Harms keek heel voorzichtig even om zich heen. Niet iedereen hoefde dit verhaal te horen.

“Weet je, die Piet die erbij was, die wilde mij voor straf meenemen in de zak, deed hem open, zwaaide met de roe, enfin, ik maakte dat ik weg kwam. Toen heb ik gezworen nooit meer met die zogenaamde heilige vent en alle andere heilige venten wat van doen te willen hebben”.
Harms zweeg. Ietwat verbaasd keek Wapse nu naar zijn vriend. ‘t Zou toch niet waar zijn? Zag hij bij Harms een traan die weggepinkt werd?

“Weet je Harms, man, ‘t leven geeft zelfs op jonge leeftijd altijd snel aanleg tot trauma’s. ‘ k zou smartengeld vragen!” Zo dat had hij maar eens mooi gezegd. Hij keek zijn vriend aandachtig aan. “Wapse, man, nu, jaren later kwam ik tot de ontdekking, jaren later hè, dat Sint niet bestond. En die zogenaamde Sinterklaas bleek meester Pit te zijn”.

“Allemachtig, wat een pedagogen daar zeg, Harms, ‘k zal het zo zeggen “Pittig”.
Kom, we gaan naar Japie en nemen een gewone borrel op dat gebeuren. En Harms, lig er niet langer van wakker hoor. Dat jij niet meer gelooft in heiligen kan ik nu volkomen begrijpen. Als ik jou was zou ik hier toch maar eens over spreken met een psycholoog of een of andere zieleknijper. Soms is de mensheid echt slecht.”

Dankbaar keek Harms naar zijn vriend. Wat een begrip.
“Weet je Wapse, altijd als ik een borrel bij Japie ga drinken, dan denk ik een beetje aan die zak, de gemiste reis naar Spanje, het dikke boek. ’t Kan me allemaal gestolen worden Wapse. Maar de rust en de ruimte, het uitzicht van de Friese Wouden? Dat geeft mij rust man.”

“Ik ben blij, Harms, dat er bij jou tenminste nog wat pit zit. Anders, ook al vertel ik het niet verder, had ik het nooit gehoord.”

Nunspeet, 18/12/2022