Vaders erfgoed

Het was precies 14.0 uur. Op 31 mei 1974. De kinderen stonden rijen dik opgesteld op het schoolplein. Mijn vader was 35 jaar als hoofd der school aan de school verbonden. De mensen lazen een gedicht. En ook daar moest ik natuurlijk aan geloven. Menen de mensen dat ik van die zes kinderen die pa en ma ter wereld hadden gebracht ineens te herinneren dat ik niet de verlegendste van de zes was. “t Zal je maar gebeuren. Als jongste telg heb ik al heel veel moeten ondergaan. Maar ach om dat allemaal te verhalen, dat zal ik de waarde broeders en zusters maar niet aandoen. Hoewel aandoelijk in veel gevallen, want ik ben veel liever dan menigeen denkt, en hoewel in heel veel gevallen ook niet op mijn mondje gevallen, zal ik er nu toch het zwijgen toedoen.

Opgelucht kunnen ze nu verder lezen. Opgelucht kunnen ze nu ademhalen. Wellustig lees ik het verslag in het nieuwe boek over een eeuw Hervormd onderwijs in Doornspijk. Deze aardige uitgave laat ook meteen een foto zien. Pa krijgt dus een fiets aangeboden. En wonderlijk waar, de foto in het boekwerk zelf laat zien dat het een Unionfiets is. Op de achtergrond staat mijn moeder.

Blijdschap was zijn deel met dit vervoermiddel. En inhalen was met dit gebeuren ook vele malen minder gevaarlijk dan met de auto. Want dan stond je letterlijk doodsangsten uit.

Nu komt dit verhaal natuurlijk niet zomaar uit de oude doos. Er is een aanleiding. Vandaar deze inleiding. Kennelijk is het zo dat fietsen in mijn genen zit. Er is dus nog hoop voor de nieuwe generaties met dezelfde achternaam. Wonderlijk. Waar. Mijn stamhouder heeft ook een beetje van die genen geerfd. Er vermoedelijk ook wel de anderen, maar misschien is dat meer hoop dan werkelijkheid. Zelf houd ik van een ligfiets, van een racefiets en van een simpele recht toe recht aan fiets. Zoiets als in mijn plaatje hierboven. Het gaat tever terug in de geschiedenis om al mijn fietsen eens in beeld te brengen. Daar moet ik nog flink aan gaan werken. En ik weet helemaal niet eens hoeveel fietsen ik gehad heb. Wel weet ik dat fietsen de wereld om je heel veel toegankelijker maakt. Stap op en trek weg. Met tent en matras, een blikje met gas en met geld in de zak kom je heus ver weg naar Verweggistaan. Ook mijn vader heeft op zijn mobiele tweewieler heel wat van de wereld bekeken. In Ederveen, Ede, Doornspijk, Huizen zijn fiets ging mee.

Wonderlijk dat nu, en nu verklap ik een geheim, diezelfde fiets staat in mijn rumoerige woonplaats. En kijk, zie of er enige vorm van gelijkenis is? Ik stap op? De fiets van pa! En straks gaat mijn oudste zoon……….op deze fiets door het leven! Met zijn zoon en dochter.

Het ligt misschien aan de fiets. Het is een Union. En ooit was de slogan “Union, da’s pas fietsen!”