De beslommeringen van een ligfietsende levensgenieter

Categorie: gedichten Pagina 1 van 3

Wonderlijk

Een dag heeft 24 uur en 1,5 meter.

Een dag van 24 uur duurt heel erg lang

als je alleen maar kijken mag naar het behang,

op 1,5 meter.

De mensheid doolt verdwaasd

de maatschappij is plotseling uitgeraasd.

We kijken en we lopen,  houden afstand van elkaar

maar het behang kijkt naar mij

en vindt mij heel erg raar.

Nee, ontmoeten doen we niet

de handen worden niet geschut.

We zitten met de handen in het haar

op 1,5 meter en we zien eindelijk weer naar elkaar.

Zit je te somberen en weet je niet meer hoe of wat

te doen

neem dan de wandelschoen maar op

en sluit je- nu het nog kan en mag- niet op.

Op afstand zo maar meegeleefd

is iets , wat zelden werd beleefd.

De zorgers in de frontlinie van het gezondheidsveld

liggen op apegapen, bijna uitgeteld.

Bestuurders raken uitgeput

maar raak, oh mens, niet in de put.

Heb goede moed en geef elkaar

een virtuele groet. 

Schut even nu geen handen meer

maar breng de zorgen bij de Heer.

Dat doet je medeburger goed.

Dood

Ontsteld

geveld.

Door mensenhanden

die mij ter aarde lieten vallen.

Daar waar ik eens fier

mijn standplaats vond.

Lig ik nu hier

en ben zo dood

als de spreekwoordelijke

dooie pier.

Oorlogsherinnering

Verscholen in de bossen van Nunspeet/Vierhouten ligt het verscholen dorp. Weggestopt door de wreedheden van het verleden. Een blijvende herinnering is vastgelegd. Laat het blijvend gedenken voorop staan. Het lijden vertelt. Het lijden geleden. Zo was het in het verleden. Maar helaas geen verleden tijd. Monumentaal gegrift in woeste grond. Het verleden van ondoorgrondelijk menselijk leed. het blijft:

Een onderduikersonderkomen.

Oorlogsmonument:

Mens ontering

Mens ontbering

Tekenen uit deze tijd

Nooit vergeten

Zij moesten weten

Dat zij zijn in onze tijd zijn

Teruggekeerd in

Mens e tijd

Men leert niet snel.

Nu

wel bevrijd

Maar altijd vol aan

herinneringen.

Het leven gaat het leven door

Maar altijd blijft

dit eeuwig spoor.

Daar wordt een mens stil van

Onderduikershut

Verdriet

Verdriet is

als een traan

Ze welt op

en verdroogt

wat blijft

is

het zout van de pijn.

Pagina 1 van 3

Mogelijk gemaakt door WordPress & Thema gemaakt door Anders Norén