Als je ouder wordt, je niet verstopt, dan heb je kans dat je nog wel eens iemand tegen het lijf loopt. Zo af en toe maak ik dan wel een verhaal voor de luisteraar en de fluisteraar. Doe “kont” van die ontmoeting.
Terwijl ik dat zo allemaal stond te overpeinzen werd ik opnieuw geraakt.
De overpeinzing van het geheel ging als volgt.
Allemaal, staart aan staart. Niks regeltjes voor dooie Hollandse Nieuwe. Ze liggen werkelijk staart aan staart bij de viskraam. Peinzend nam ik het geheel in mij op.Verse vis, maar oh, zo dood als een pier…Maar ook: De uitgestalde waterlanders voor mijn mond en in mijn mond deden smaakvol werk. Ah, wat zou je…
“Ha, ben jij Pie..”
Ruw werd ik gewekt uit mijn smakelijke overpeinzing.
Vertwijfeld drukte ik mijn pet op mijn hoofd. Was dat tegen mij? Hoorde ik dat goed? Want ja, ik word echt wel een dagje ouder. Die oortjes die doen het niet meer zo best…
Stond ik daar nu jandorie een beetje voor paal voor die visboer?
Nog schielijk een blik werpend op de verrukkelijke dooie karpers van de Noordzee, hief ik vertwijfeld mijn hoofd naar links. Daar zit immers het grootste gehoor probleem.
Nee, niemand die ook maar een kik gaf. Allen druk in de weer met de ander op 1,5 meter, maar niet met mij. Met een ongeremde ruk naar rechts keek ik in de staalblauwe ogen van een wondere schoonheid. Zij herhaalde de vraag met verrukkelijke open ogen en open blik “Ben jij P..?”
Pfft, je wilt niet weten hoe snel dan de gedachten en woorden door dit ouwe grijze kalende bolletje schieten. Hoe snel gaan gedachten? Even snel opgezocht bij vriend Google. Nou, de snelheid van het licht kan ik soms blijkbaar halen maar de andere vormen die door grote denkers aan het net zijn toevertrouwd mag de lezer zelf maar eens onder de loep nemen.
Hoe dan ook, een heel scherpe geest die onmiddellijk na het horen van de voornaam, rijmend op Hetty maar dan anders (voor de privacy houd ik het hier maar even op) de achternaam van een Pool”wezen” kon produceren, deed zelfs mijzelf verbazen. Immers meer dan 40 jaar geleden woonde dat kleine meisje naast mij. Maar nu een volwassen vrouw. En hoewel ik de berekening van de snelheid van het menselijk brein niet kan volgen was wel duidelijk dat dit heerschap fantastisch snel de “link” had gelegd.
Kijk, het verdere van de “herinnering” deel ik niet. Die sla ik op in mijn wankele geheugen. Maar voor je het weet klap je meer dan 42 jaar terug en is herkenning daar. Ik ben verbaasd. Over haar, wat een kanjer van een geheugen. Over mijzelf, wat een …oh ja, bakje kibbeling gekocht. Giga lekker.
En ja, ik denk, dus ik besta.
Nunspeet, april 2021.
Geef een reactie