Wonderlijk. Wat een ervaring. Toch maar eens proberen. Een paar dagen er tussen uit. Geestelijk opladen, emotioneel ontladen. Beiden waren nodig. Mijn vraag op de facebookgroep eenvoudig kamperen met een tent of vouwwagen was gesteld. Ontsteld van de reacties werd ik steeds nieuwsgieriger om het “te beleven”, te “ondergaan”.
Nu wij eenmaal besloten hadden ons hieraan over te geven werd ik ontdaan. Aangekomen op de Vlagberg sloeg de schrik mij om het hart. Wat een boel mensen? Wat een hoop caravanners en campers. Maar mijn aanblik werd nog meer getroffen toen ik al die prachtige tipi’s zag. Ja, typisch tipi.
De rookpluimen kwamen ons tegemoet. Welgemoed schoven we aan voor de computerzuil van SBB. Dat is zo’n ding waar je permanent vanaf wil blijven. Geef mij maar die oude IJzeren Hein. Vele malen eenvoudiger. En dat geeft ook vele malen minder stress. Nu ben ik wel een beetje oud, nog niet der dagen zat, maar je hebt een vakantie nodig om die plek te kunnen bemachtigen die dan eigenlijk net niet kan… Grr. IJzeren Hein is blijkbaar opgeofferd aan magere Hein, maar als ik er lang over denk en bij stilsta dan zie ik de kampeerders bij bosjes ter plekke van ellende neertuimelen. Wij willen IJzeren Hein terug! Ik hoop dat die stelling een eigen leven gaat leiden ter voorkoming van nog langer lijden.
Enfin, nadat de plichtplegingen voldoende resultaat hadden opgeleverd en wij omntdaan werden van onze centen, werden wij in het bosperceel losgelaten.Laat ik hierover wel duidelijk zijn. SBB haalt je beslist voor al die fantastische faciliteiten (!!) niet het vel over de neus. Mijn welgemeende complimenten Frank van Kalleveen.
Als een stel jonge honden hebben wij onze geweldige onderkomens neergevlijd.
We stonden nog geen uur of omroep Brabant had ook lucht gekregen van de activiteiten van winterkampeerders. Een leuke reportage, die veel te kort duurt.
Typisch of niet, veel tipi’s stonden gedrapeerd over de perceeltjes vlak bij ons. Geweldige mensen, dicht bij de natuur, vriendelijk en behulpzaam, gastvrij en volkomen een met het leven in de bossen. 
Dergelijke bosgeesten maken mij opnieuw bewust van de vergankelijkheid van het leven maar ook de maakbaarheid van het eenvoudig leven, dichtbij de natuur. De natuur die geschilderd wordt door de enige echte grote Kunstenaar.
Goed om even “stil te staan” bij het kantelen van het kalenderjaar en het omkieperen naar het nieuwe levensjaar. We hebben wat te verstouwen gehad maar het heeft mij weer even bij het “aardse” bepaald met een “hemels gevoel” van grote dankbaarheid. En zeker, het koken op een houtvuurtje? Groter genot kun je mijn zwager niet aandoen. 
Aandoenlijk dat ik zo werd aangestoken door deze elementen van vuur water en aarde dat ik ’s morgens bij het krieken der dageraad al een vuurtje had ontstoken voor een lekkere bak koffie.
Zelfs mijn zwager kreeg koffie geserveerd terwijl de ijspegels nog uit zijn haardos moesten ontdooien (bij wijze van spreken dan).
Koude? Ach, de laatste nacht heeft het behoorlijk gevroren. Maar in de tent geen enkele nood. En buiten ook niet, want met een houtvuurtje kun je veel kanten uit. Een prachtige wandeling door het natuurgebied heeft ons, overgoten door zonnestralen, even laten ontdooien van papieren, telefoontjes (nou ja…) en andere wereldse beslommeringen. Met de Nordic Walkingpoles kon ik aardig uit de voeten en “genieten” was ons deel. 
Vuil.
Ja, vuile was kun je schoonmaken, zelfs mijn oeroude fluitketeltje, gekregen va Rina toen ik 16 jaar was, was wel ontdaan door mijn koolstoverij. Zo zwart als roet. En ik ga hier geen Zwarte Pieten discussie over houden, de poetserij heeft mij deze ochtend behoorlijk wat vegen opgeleverd, de zijkanten zijn weer schoon. De onderkant zo zwart als roet. Ik blijf poetsen.
Mijn tentdoek hangt te drogen op de waslijn. Dikke laag ijs is inmiddels wel weer ontdooid. En vanavond zorg ik als een baby voor een droog onderkomen. Mijn Mica moet nog een poosje mee.
Enkele plaatjes
Winterkamperen? Ja, als de verlofkaart het toestaat, mijn ega mij verlof verleend, mijn moed uit de sloffen omhoog geschoten blijft, dan staat dit opnieuw op het levensmenu. Ik ben het zat. Ik Ga? Kamperen.
Stil zit ik achter mijn scherm. Mijn gemoed zegt:
Verstild, verwonderd, verward, verdeeld
sta ik stil bij het verscheiden
der tijden.
Kattig wil ik niet doen naar de vreselijke feestverlichting die sommigen “natuurkampeerders“ bedacht hadden. Het stond en staat wel averechts op een natuurkampeerterrein. Laat mij maar genieten van de echte katjes. Ze hangen verstild en verlangend naar het voorjaar.
Ik kijk, word stil en die kat moest ik nog even kwijt.
