Broertje. Eentje waarop ik niet zat te wachten.
Bij het gebrek aan visie lees ik Visie. En gisteren werd ik er stil van. Zo vaak lees ik Visie nu ook weer niet. Maar soms valt je oog, wel in de kas houden dat ding natuurlijk, wel eens ergens op. Meer in de relatieve stilte, lees Visie zou ik willen zeggen, dringt het stilletjes tot mij door dat ook ik een broertje heb. Ik heb aan dat broertje trouwens een broertje dood. En het liefst zou ik dat broertje vermoorden. Maar ja dat gaat niet . Nu blijkt dat Ds. Niek Tramper ook zo’n broertje heeft. En er ook een broertje -dood aan heeft. Wij willen beiden dat broertje, inderdaad in stilte en desnoods met herrie (veronderstel ik) wel even aan zijn eind helpen. Hij heeft het broertje zelfs een naam gegeven. Zal wel typisch zijn voor de dominee. Die willen nu eenmaal dopen. Nou ben ik ook een beetje namengek (gevolg van mijn werk vermoed ik) maar de conclusie van ds. Tramper is ook de mijne. Dit broertje hebben wij beiden niet gewild.
Ik werd er stil van. Ook zoiets, dat lukt natuurlijk niet door ons natuurlijke broertje waarmee we overdag en ’s nachts hebben te dealen. Ja hij en ik, we werden er ziek van. En zo zit broertje Tinitus op de stoel met neefje Hyperacusis. Hij, ds. Tramper, stelt dat hij nog altijd “hoop heeft dat zijn broertje op een dag zomaar verdwenen is” . Dat snap ik wel.
En dan is het niet stil meer hoor, want dan schreeuwt hij het van de daken. Geloof mij maar. Op dat geluid zit ik te wachten. Maar dat geloof heb ik inmiddels, eerlijk is eerlijk, opgegeven. Als er iemand is die broer en neef de kop om kan draaien? Ik houd me aanbevolen. En ik weet zeker: ds. Tramper ook.
Ik vind dat zowel het broertje als zijn neefje behoren tot de categorie ongewenste kinderen.
Zeg nou zelf heb ik visie? Ja ik heb Visie.
