Dat boeren dorsen is bekend. Maar eerst moet er flink wat werk worden verzet voordat men aan het dorsen toekomt. Zo ken ik die dagelijkse praktijk van het ploegen van geestelijke aarde ook wel. Wat een wondere wereld van vermaak kan een computer een mens bieden. Wat een geworstel om sommige stukken tot een -goed- eind te brengen. Ploegen met een onwillig paard. Aan gemotoriseerd trekker gebeuren heb ik nu eenmaal een beste hekel. Het stinkt, kost diesel, maakt veel lawaai. Niet goed voor mijn humeur.

Overdenkend wat dit met al dat ploegen te maken heeft? Ach een familiereunie was de oorzaak van al mijn geploeter. Er komt nu eindelijk licht aan de horizon. Dankzij de welwillende medewerking van de oudste zoon, als ik moslim zou zijn geweest zou ik bijna zeggen “geprezen zij zijn naam” maar dat is me iets teveel van het calvinistische goede, dankzij hem kan ik eindelijk overgaan tot printen. Dorsen in oude tijden. Dorstige bezigheid. Ik bedenk mij dat er in vroeger tijd, zo’n kleine 50 jaar geleden, altijd werd geploegd en gedorst onder het genot van een beste brandewien met suker. ‘ t Zou werkelijk een uitkomst zijn om dit eens te proberen met dit geworstel. En de Zeeuwen bulderen dan tegen de wind in ” Luctor et Emergo”. Nou, zo vergaat mijn dag. Zo verglijd mijn dag. Stompzinnig-let op dus wel zinnig– achter mijn mac.

Ik grijns.

Ik trek…een “gekke bek”. Ik besef dit was eens, maar nooit meer. Laat de boeren maar dorsen…..