Neurotisch voel ik mij. Enkele weken geleden werd mij door een zeer geliefd persoon verteld dat zij met gezin een “rondje Nederland” gaan fietsen. Dan vliegen de kriebels spreekwoordelijk door mijn ledematen. De maten vertellen mij dat deze prestatie door mij natuurlijk geëvenaard moeten worden. Ach arme ik. De lede maten kijken me met lede ogen aan. Immers, dan zal ik toch wel even wat meer kilometers in de maten moeten opbouwen? Vorig jaar kwam ik nog uit op ruim 4.500 kilometers. Maar het jaar daarvoor waren de maten echt aan het werk gezet door dit heerschap. Toen waren dat er nog 2000 kilometers meer! Ik bekijk mijn prestatiecurve dan ook met enige zorg. Wil ik een rondje Nederland evenaren aan die geliefde familieleden, tja dan moet deze maat de maat worden genomen door zelfkastijding. En zo kastijdde ik mij de laatste dagen flink. Getergd door zoveel overmoed protesteerden natuurlijk mijn onderdanen heftig. Inmiddels zit ik bijna op 1000 kilometer en dat in twee maand? Ik vind dit zo gek nog niet. Wel begint het geweldig te kriebelen om mijn tent te grijpen en door de storm mij voort te laten stuwen. Inmiddels heb ik zelfs ontdekt dat de wind in de rug eigenlijk makkelijker is dan er tegen in! Gek eigenlijk, ik lijk altijd een route te kiezen die mij tegenwind oplevert. Hoe dan ook, ik zal mijn geachte familie eens benaderen hoe de route er uit gaat zien. Van oost naar west of van noord naar zuid, met de klok mee of tegen de klok in? Zoiets?
Ik herinner mij dat ik enkele jaren geleden mijn Waterloo vond in het plaatsje Nederland in de buurt van Blokzijl. Als een blok. Plat op vadertje aardkloot. Zak appels waren op, de balkenbrij van zes jaar geleden brak mij op en amechtig zwart voor de ogen kieperde ik van mijn stutten. Nederland werd daar mijn spreekwoordelijk Waterloo. Want geachte lezer, Waterloo ligt normaliter echt ergens anders. Inmiddels weet ik nu hoe het kwam. Wind tegen, windkracht negen!!! Te weinig gegeten, een onschuldig lijkend kwaaltje- iets met gebrek aan suiker- en Nederland kon de pot op. Zoiets. ‘k Zal het vast vastleggen. Verankeren in de bits en de bytes. Rekening houdend met de schraalhans die keukenmeester is op mijn kampeertochten, zal ik mij oplettender gaan gedragen. Veel fietsen, veel fantaseren ook, over de mooie routes en dan de hort op. Vervolgens onmiddellijk de beuk erin, meteen afwijken van de planning, want er is oh zo’n geweldig leuk weggetje, en voor je het weet sta je voor aap of lig je voor Pampus. Een gewaarschuwd mens telt voor twee. Dus ik ga voor de prestatie, ik zet mij onder dwang van het verleden, ik wil gewoon met de tent op stap, uh fiets.
Geertje
Ik heb de foto’s van die prachtige tent van jullie, die je mee wilt nemen op de fiets, nog eens bekeken. Echt prachtig.
Dat we wel genoeg moeten eten onderweg haal ik maar als een zeer wijze les uit dit prachtige stukje tekst…..
En dan nog even over het rondje dat wij gaan fietsen:
Wij vertrekken op maandag 21 juli vanuit Ede in oostelijke richting naar Haarloo. (Ooit van gehoord, ja natuurlijk, jij bent overal al wel eens geweest op één van je routes, of afwijkingen daarvan….).
De volgende dag fietsen wij in noordelijke richting naar Diffelen. (ja, Diffelen..)
Op woensdag 23 juli fietsen we noordwestelijk naar Oldemarkt. Hier blijven we een dagje uitrusten. Vervolgens fietsen we op 25 juli naar Harlingen. Op zaterdag 26 juli fietsen we de afsluitdijk over en gaan naar Texel. We blijven daar op zondag 27 juli, want dan wordt onze Hanneke 15 jaar en dat gaan wij daar vieren. Op maandag 28 juli fietsen we naar Alkmaar. En zakken op dinsdag 29 juli naar het zuiden af en komen dan aan in Noordwijkerhout. Daar blijven we ook een dagje extra, want op 30 juli ben ik zelf jarig en dat vieren we in Noordwijkerhout. We zitten dan in de stacaravan van mijn schoonouders. Hoe handig.
Op 31 juli fietsen we naar Lage Vuursche voor de laatste overnachting. Op vrijdag 1 augustus hopen we weer gezond en wel in Ede aan te komen.
De komende weken gaan we natuurlijk flink trainen… over prestatiedwang gesproken…..
Gerrit
De overpeinzingen zijn weer geweldig.
De beeldspraak fantastisch.
Ik heb de grootste bewondering voor deze oeverloze fietsafstanden.
Ik lees echter alleen dat onze Pieter fiets.
Een geval van “wie zijn vrouw lief heeft, laat haar thuis?”
Pieter
Neen, ze heeft zo lief dat ze me laat gaan.