De beslommeringen van een ligfietsende levensgenieter

Maand: februari 2021

E.J. Harker

“Nou, Harms, je bent er weer vroeg bij. Het bevalt zeker wel goed op de Zandhorst?”

Harms keek wat bedenkelijk. “Mag ik eigenlijk wel bij je aan komen schuiven? Het is Coronatijd. Je bent toch kats van de wereld afgesloten?”

“ Ach, weet je Harms, als jij komt, ben je toch geen klant. Dat heb ik nu al vaker gezegd. Je bent alleen, je bent mijn vriend en nu je ook nog eens verhuisd bent van de slappe veengrond naar de zandgronden op de Veluwe, moet je bij mij toch wel even voor een babbel, een bakje en een BeBe’tje kunnen aankomen?

Als die Hoekstra zo genaamd per ongeluk aan de schaats raakt (heeft er nota bene een heel team van medewerkers op zitten, maar oh, oh, wat zijn wij sullig geweest nooit over nagedacht…) nou, Harms, als jij, bij elke scheet die je laat, je afvraagt of dat handel en vooral wandeltje van je wel Coronaproof is, dan zullen ze hier potjandrie nog eens moeten aankomen met “handhaving”. Ik zeg je, ik word er gewoon puur opstandig van, Harms. Ben bijna ziek aan het worden, niet door Corona, maar door dat gedraai, gelieg en gemieter van die heren in Den Haag. De een pakt zijn schoonmoe, de ander stiekem, oh wat ben ik weer zielig, de schaatsjes, en zo draaien en liegen we door. Bah. Breek me de bek niet open. Ik zeg het nu effe heel plat, maar die waardeloze draaikonterij, daar kan ik echt niet tegen.”

Harms keek alsof hij het water zag branden. “Tjonge, Japie, wat een preek. En wat een degelijke preek. Je woordkeus, nee, die kan ik helaas niet geheel appreciëren, maar wel de strekking van je ingenomen en verwoorde standpunt.” 

Japie keek zo vurig van zich af. Een mens zou er bang van worden. Als Friezen echt opstandig worden…

“Ja”, vervolgt Harms, “mijn vriend E.J.  Harker…” “Oh, heb jij een vriend? Man, wat leuk. Gezellig weer eens iemand om mee te kunnen kouten. Waar komt die vandaag, Harms? “ 

De belangstelling van Japie was oprecht. Het stemde Harms dankbaar.

“Hier man koffie, en een lekker stukje Fries suikerbrood, is ook heerlijk om er bij te doen. Met dit zonnetje erbij, wat wil een mens nog meer?” 

Harms keek dankbaar naar zijn schele vriend. ” Zeg,  Japie, Wapse die krijg je zeker ook al niet te vaak meer op de koffie?” 

“ Nee, Harms, die heeft geen bal meer te vertellen thuis. Mag niet weg van de vrouw, wat dat betreft Harms, heb jij een hele beste. Je gaat zeker ook al weer alleen kamperen? Of gaat die, hoe zei je dat? die E.J. Harker, mee?”

Harms schudde zijn hoofd. “Ja Japie, mijn vrouw? De beste en het beste wat mij is overkomen, maar E.J. ? Ach Japie, ik heb hem wel gepolst. Maar ’t is meer een type van: uw ontbijt, meneer Harker, is alles naar wens? Eentje die wel gesteld is op de egards van een ober en een goed hotel. Zeg maar toch niet helemaal mijn soort. Maar ja..

Japie, wie het breed heeft…En laat ik eerlijk zijn, met die fratsenmakerij in hotelletjes en zo, nee, daar heb ik niet zoveel mee. Een lekker krakend slaapmatras, piepende vogeltjes, ristelende  muisjes en een flink windje langs de scheerlijn Japie, dan voel ik mij in mijn element. Zoals tijdje terug. Ging het dak eraf bij AZ. Weet je nog?

Man, ik stond met mijn tentje vlak bij zee, vol in de wind…lachen gewoon. Heerlijk.

Doen we nog een bakkie?  Want eerlijk is eerlijk, jouw bakkie is niet te versmaden. Was onlangs nog bij E.J. Harker, zeg maar Harker, en kreeg van zijn ega ook koffie. Best man. Best te drinken. Kon ook een koekie van af, niet zo’n kleintje, nee en lekker hoor. Maar ik heb me (misschien voor het eerst in mijn leven, maar toch) toch maar bescheiden opgesteld. Niet genomen. Maar jonge, het water liep me door de mond als een rivier door de bedding.

Enfin, E.J., ja, da’s ook wel een degelijk jong. Ik weet alleen nog niet zo goed of ie net zo’n pias is (niet verkeerd bedoeld natuurlijk) als Krijn. Kijk, met mijn eigen vrouw en de raad van Elf konden wij in onze vorige woonplaats gewoon carnaval vieren (nou ja, die raadsheren kwamen gezellig bij ons op de koffie met vlaai) maar of  dat nu met E.J. ook kan? Krijn zag daar de lol wel van in. Vooral die “apepakjes” . Die zou zo meedoen, weet je. Maar ik denk eigenlijk wel dat de vrouwen het wel met elkaar kunnen vinden. De tijd, Japie, de tijd, die zal het ons leren.

Weet je, mocht jij eens op de Veluwse grond komen, en neem Anneke gerust mee hoor, bij ons is iedereen welkom, nou ja, behalve die Wopke en Ferd en al dat soort kornuiten, die niet, die maken er alleen maar show van, maar dan krijg je ook van het huis een bakkie Japie.

Gaan we eens gezellig stukkie stiefelen over de Veluwse gronden. Voorzien van zwijnen, schapen, edelherten,  dassen en wolven. Daarover valt heel wat af te kouten. En weet je, E.J. Harker, die kun je op zo’n tocht best mee nemen. Die loopt net niet te hard, heeft mooie verhaaltjes en doet zijn naam van Harker echt eer aan. Maar als Fries, Japie,  hoef ik jou toch niet uit te leggen waar dat voor staat?”

Japie keek eens naar Harms. “Nee, Harms, dat is mij meer dan volkomen duidelijk. Maar ik ben op mijn ouwe dag niet meer zo’n stiefelaar. Ook nog eens op de 1,5 meter. Nee, man, doe dat dan maar met E.J. Harker.  Dan kun je lang een breed keuvelen, babbelen of kletsen, jij en ik snappen dat tenminste.  Ik zal wel eens aan Wapse vragen wat ie daar van vind. Wapse is per slot, laten we eerlijk wezen Harms, wel een echt wijsgierig en nieuwsgierig ventje. Dat kleine pientere boertje zal vermoedelijk toch ook wel doorhebben wat hij met E.J.  Harker aan zijn spreekwoordelijke pet heeft hangen. ’t Zou mooi zijn als die twee elkaar eens konden ontmoeten.

Weet je, Harms, het gaat wonderlijk in het leven. Wat mag je? Eigenlijk alleen maar een beetje fietsen of wandelen. Op bezoek? Ben je helemaal. Dat gaat niet. Je weet: de Gulle Gaper is gesloten. Maar de heren in Den Haag, ze deden een plas, lezen ons zo nodig de les, maar het blijft zoals het was. Gesloten voor alle verkeer. Vreemdelingen en onnodige visites,  ze zijn niet meer toegestaan. Maar mooi, dat wij in ieder geval samen al dan niet met E.J. Harker, een ommetje kunnen maken.

Laten we maar een rondje doen, om die mooie oude kerk van je, in Doornspijk, Harms.”

Even zweeg Japie. Ook Harms gedachten zwierven langs het firmament van ongepolijste wolken. ‘t Jonge,  die Japie, die was toch ook wel een beetje anti-corona aangestoken.

“Maar Harms, hoe heb je nu die vriendschap zo kunnen aanknopen, met die Harker?”

Japie keek eens schuin naar Harms. Met een fles BB, op zijn Fries en nu niet te zuinig , schoof Japie het volle glas naar Harms. ’t Leek warempel wel of Japie de streken van Wapse overnam.

Hij wil het wel erg graag weten, schoot het bij Harms door zijn hoofd. 

Opnieuw  verzonk  Harms zogenaamd, in diep gepeins. Even nipte hij aan het glas. Tot grote verbazing van Japie bleek die ene nip voldoende om de bodem van het glas te laten zien. Tjonge, die Harms had hem best zitten. Japie schoof de fles nog maar eens door. Spraakwater maakt praatjes los, Japie wist er alles van. Bij Harms was het alsof de somberheid, de melancholie, de overhand keeg. Geen vrolijke dronk, blijkbaar. Japie schudde zijn hoofd en zag een traan stiekem weggepinkt worden bij Harms. “Ach, Japie, lees het maar eens in mijn geschriften. Die geven je antwoord op je vragen man. Getroffen ben ik door zijn hartelijkheid, zijn jeugdigheid, zijn… nou ja, lees het maar eens na. De (f)luisteraar…”    

“Oh, Harms, ik snap het, proost mijn beste. Dat de vriendschap maar mag blijven. Harker zei je? Dan heb ik het goed gehoord. Mooie naam man, E.J.? Ook niet verkeerd, mag met ere worden gedragen”.

Harms keek dankbaar op naar zijn vriend. Bijna fluisterend zei hij: “gelijk heb je,  Japie. Dat heb ik hem ook gezegd. Zelfs mijn broers reactie was: zo, die mag hij met ere dragen. Kijk, Japie, daar werd ik echt effe stil van.

Weet je, kerel, laten we er nog eentje nemen. Hij geeft wel weer een beetje sappigheid aan het bestaan, zal ik maar zeggen.”  

De gedachten en woorden van Harms waren ook voor Japie bijna teveel van het goede . Wat fijn voor zijn vriend, dat hij weer een vriend had om mee te kouten, te keuvelen, te sjokkeren door de Veluwse paden. Och heden, wat zou het toch fijn zijn als zij samen in de Friese Wouden…

Harms staarde in zijn  glas.

Japie keek. Naar het lege glas.

“Kom aan, man, op een been valt niet te lopen. Laat Harker het maar niet horen…”

20/21/02/21

In Corona-tijd.

Starend in de verte. Schele Japie strompelde bijna van de barkruk naar het raam. De Gulle Gaper stond droog. Al bijna een heel jaar. Waardeloos. Die Rutte met zijn kapriolen, dacht hij. 

Gesloten.

Nooit kon er eigenlijk een goed woord meer vanaf. Stilte. Dicht. Geen mens meer. “Daar word je eigenlijk gek van, dacht Japie. ” En zo werd Japie steeds meer een stille teruggetrokken eenzame zonderling. Hij staarde..

Ergens, in de verte, zag hij het nu wel goed? Ja, daar kwam een mannetje met een hoed op aanfietsen. “”t Zal toch niet Harms wezen?” Zei hij in zichzelf.  “De manier, waarop dat mannetje over zijn stuur zit, karakteristiek bijna, ’t zou toch niet?” 

Ach, hoe lang had hij Harms al niet meer gezien? Jonge, al een heel jaar waren de deuren voor volk en vaderland gesloten. En nu komt daar, jazeker, dat moet hem, wel wezen…

Zo goed en zo kwaad als de oude pootjes hem konden dragen deed Japie de deur van het slot. Corona of niet, voor Harms was hij open.. en ja hoor, dat was hem helemaal.

“Oh, Harms, man, daar doe je nou eens goed aan. Ik ben niet open, maar je bent natuurlijk als vrind des huizes meer dan welkom, kom, gaat zitten kerel…ach, ach, Japie struikelde van opluchting, blijdschap en opperste staat  van opwinding,  ja, hoe benoem je zoiets in deze tijd van menselijke onthouding, eigenlijk? Nou, ja, Japie was gewoon helemaal in de wolken. Bijna had hij de steunstok niet meer nodig. Man, wat was hij uitgelaten.

“Hoe, Harms, hoe kom je hier verzeild? Wat ben ik blij om je te zien, oh Harms en hoe is het….”

“Ho effe, Japie, man, kalm aan. Alles op zijn tijd. Maar ik ben  ook blij je te zien hoor. Want er ligt wel een jaartje of vijf achter ons geloof ik. Enfin, ik zei tegen de vrouw, kom meid, we moeten nu echt maar eens kamperen in het Noorden. Camping de Zandhorst

ligt mooi dicht bij de Goddeloze Singel en, dus ook bij onze Japie, ik wil, ik moet…” “Enfin. Man, hier ben ik. De pijn en het verdriet van het verscheiden van vriend Krijn heeft zo zijn plekje gekregen, en dus kon ik niet langer meer wachten. “

Al ras had Japie zijn allerbeste bakje bruinenbonensap tevoorschijn getoverd. En onder het genot van het zonnetje leek het wel of de beide mannen elkaar binnen tien tellen alles wel wilden vertellen wat ze die vijf jaar lang hadden ontbeerd. Een hele tijd van opgedroogd verdriet. Japie zijn schele oog dook van links naar rechts. En hoe ongewondener hij werd, hoe vuriger zijn oog begon te dansen. 

Harms lurkte maar eens driftig, maar met smaakvolle kleine slokjes, van het wondere brouwseltje van Japie. Ja, die had er echt patent op. Wat hij door die bruinebonensap kieperde? Niemand die het wist, maar er was er maar één die zo lekkere koffie kon zetten als Japie.

“Zo, dus je staat op de Zandhorst? Mooie plek hoor, daar. Vlak bij de Petsloot. Ik vermoed zelfs dat jouw heit daar wel eens in gezwommen zou kunnen hebben. Hij woonde er immers mooi niet zo ver vanaf ”. 

Harms knikte. Verzonk in gevoelig gepeins. Wat een herinneringen, wat een vragen. Ach, en hij maar zoeken met zijn broer, waar zou dat nou toch wezen..dagen zoeken, kilometers lang fietsen, draaien en keren.  Staan ze samen op een avond op een brugje aan de Goddeloze 

Singel en huppee, of ze nooit zijn weggeweest :  “Meerstra, ja, buurjongen van jullie oom…Man, krijg nou wat!”. Op zich al een verhaal apart. Maar ja, dan zou Wapse er eerst bij moeten zijn. Zo spoken herinneringen, vertellingen, gedachten, woorden en visioenen door het brein van Harms. Ach, wat was het goed om hier te wezen.

En Japie? Die zat van oor tot mondhoek te grijzen van genoegen. Dikke vrienden.

“Kom je gauw nog een keer, Harms?” Japie vroeg het met een bijna smachtende blik.

Nou, Japie, ik eh…waar is Wapse?

Een oorverdovende stilte volgende. Japie zijn oog schoot van rechts naar links. “Nee, Harms, Wapse is, is, hoe zal ik het zeggen…”

Harms keek verbouwereerd naar het vreemde gedrag van Schele Japie. Wat is hier nu aan de hand?

“Kom, Japie, vertel eens..”

“Eerst maar een Beerenburger, Harms. Eerst maar, eh ja, van het huis hoor, ik ben niet open, eentje met een pootje…”

Nou liet Harms zich zoiets niet direct ontzeggen. Maar, als matigheid een naam had dan zou misschien zijn naam…nee, da’s flauw. Een borrel bij Japie is geen drinkgelag maar een lach voor je leven. “Graag, Japie, maar wat is er nu met Wapse…?”

Harms was nu bijna net zo nieuwsgierig als Wapse in zijn geheugen maar wezen kon. Het zitvlak brandde hem bijna in de broek. En hij moest nog fietsen. Naar de camping. Iedereen wilde wel eens even weten hoe het nu was met Schele Japie en met Wapse, het schrandere Friese boertje …

“Oh, Harms, weet je het niet? Wapse is aan “de meid”. Ach heden, compleet de weg kwijt. Een of andere “vrouwtje”, zal ik maar zeggen, maakt hem glad de kop dol. Man, hij is, als ik eerlijk ben, niet te genieten. Moet altijd direct “thuiskomme”. Mag “niet teveel drinke”, “Moet oppasse” en zo gaat dat maar door. Dus, als jij Wapse tegenkomt, Harms, dan denk ik dat je de snelheid van het licht moet hebben om hem aan te spreken. Compleet onder de plak die ouwe.  Man, ik had hem nog gewaarschuwd “Wapse, begint er niet an, ze bint op leeftied altied zo …” 

Harms stuiterde zowat van zijn zetel. “Man dat is toch lache, ik, ik ik.. “

Harms zou niet meer bijkomen. Och heden, de eeuwige vrijgezel Wapse, in de tentakels van de godin van de liefde. Geen ontkomen aan. Harms keek eens naar Japie. Japie, stiekem zijn oog wat corrigerend, naar Harms en toen stonden de “ouwe baasjes” te schudden van het lachen. Ze gierden het uit van de pret. Wat kon dat een mens in Coronatijd eens goed doen.  En wat was het heerlijk om in de tijd van zorgen en onthouding eens lekker samen te bulderen van het lachen. Met een flinke Friese burger. 

“Kom Harms neemt dr nog eentje man!”

“Ja Harms, als dr eentje an komt, gearmd op de fiets met een vrouw..dan…”

Bppprrrrr, Harms barstte het uit.

15/02/2021

Een na-woord

Een na-woord over Harms en zijn vrienden.           Nunspeet, 9 februari 2021.

Het heeft lang geduurd. Misschien zelfs wel te lang geduurd. Maar deze wonderlijke tijd van ziektekiemverwekker Corona doet alles anders worden. Harms en zijn vrienden was afgesloten. 

Maar een boek kun je wel sluiten, herinneringen kunnen je bij leven en welzijn soms best parten spelen. Harms wist er van. Altijd moest hij voor zijn werk in de boeken. Oude boeken. Dagelijks moest hij die oude boeken ontstoffen. En dan kwamen er heel wat namen boven drijven. 

Een enkele keer keek Harms nog welk eens op de website van het RHC Rijnstreek. Je kunt zoiets amper rond tamboeren, maar ook daar doet de nieuwsdrager van het RHC zijn best wel voor.

Een enkele keer draaide zijn gemoed van onderzoekslust nog in hem om. En dan? Zakte hij bijna door het ijs. Ijskoud bleef hij er niet onder. Het deed hem elke keer weer “wat”. Maar wat “wat”  was? Dat was voor Harms net niet in woorden  te “pakken”. 

Misschien, zo dacht hij, is het wel een vleugje staar op het geheugen en gevoelsleven? Bij het ouder worden komen er toch  steeds iets meer van die rare prikkels?

Zijn computer kieperde uit het hele diepe verleden van “toen” en “van je weet wel” ineens een briefje tevoorschijn. Een brief aan Krijn en een hele wisseling van gedachten, woorden en gevoelens van Krijn.

Harms moest even de waterlanders weg toveren. Een brandend gevoel van eenzaamheid doorploegde de voren van de herinneringen.

 “Ja, die Krijn, mijn vriend die…”. Ach, Harms schudde zijn steeds kaler wordend bolletje. In Coronatijd geen eens meer fatsoenlijk naar de kapper. De baard werd weer een wilde wereld. Buiten in de wilde witte wereld was dat overigens eigenlijk best aangenaam. Net, zo dacht hij, alsof de Schepper een bedoeling heeft gehad met die weelderige haardos. Misschien moest hij ook maar geheel  onthouder worden. Geen haarmes meer op zijn hoofd, maar ook geen haar op zijn hoofd om geheel  onthouder te worden. Zo erg was het met Harms nu ook weer niet.

Wacht, Harms moest maar eens de kuierlatten pakken. Gewoon: gaan met je schoenen door de bagger van het witte bestaan. Dit, zo bedisselde Harms, kon hij prima doen met een nieuwe vriend. Nee, geen Krijn, maar wel fijn om mee te wandelen. Ook voorzien van degelijk schoeisel. Ook belezen. Ook iemand waar Harms nog wel het nodige van kon en kan opsteken.

Wel zorgen dat je tijdig van de straat bent, want vadertje staat staat altijd paraat om je een beste prent te geven. En dat prentenboek is bij menig Hollander niet (meer) geliefd. Als het volk achter de voordeur wordt gestopt, stopt de inkomstenkant van Wopke Hoekstra, dus hebben ze daar dat volgende maar weer op gevonden. Spertijd, maar net even wat minder streng van toonzetting.

En vrienden op bezoek? No way, meneer. Eentje wordt Per Gratie getolereerd. Kijk, daar kun je dus nog wel een eindje mee op ’s Heeren wegen weg stiefelen. Maar wel tijdig van de straat. Nou ja, de staatskas moet gespekt kunnen worden.  Soms wordt een mens behoorlijk obstinaat van al dat gekuip in Den Haag. Maar als je op je centen zit te wachten??? Nou, vraag dat de ouders van de kinderopvang maar eens. Wanhopig, in de klauwen van de …pfft, Harms krijgt het bijna niet meer uit zijn pen gewrongen, maar toch, uit de klauwen van de beschermer van de zwakken… O,  oh, wat is hij de laatste tijd toch op zijn ziel van verontwaardiging getrapt door het wonderlijke, ja bijna misdadige systeem waaraan hij en waarvoor hij altijd- bijna tot “bloedens” toe, maar dan  net even anders, gewerkt heeft. Wat doet dat pijn.

“Harms, jongen zit je nu niet te beklagen”, zo mompelde hij. “Die overheid heeft ook heel veel goeds…” 

Harms keek op. Ze bestrijden te vuur en te zwaard een onzichtbare sinjeur van zeer, zeer bedenkelijk niveau. En nee, zelfs nu spreek ik niet eens over Forum of schreeuwerige types van groen of PeVe en nog wat. Harms moet niet aan politiek doen. De politiek doet wel veel aan Harms.

“Wat zit je toch te piekeren,” zo dacht hij. “Kijk naar je oude geschriften van Krijn.” Van een probleem maakte hij bijna een zegen. Hij kreeg de opdracht “tot klaren” van zijn hoofd. Nou ja, oren. En die opdracht deed hij met grote verbazing en eigenlijk ook wel met de nodige scepsis. Bijna net met zoveel ongeloof als Naaman, die in het water van de smerige rivier de Jordaan dook. Maar hoe kwam die weer boven water?

Juist.

En net zo, tot grote vreugde van Krijn zelf, klaarde alles op.  Meteen heeft Krijn, zo blijkt nu uit de geschriften, de dorpsdokter van de ouwe grond een beste bak met kersen geoffreerd. En dat niet alleen, ook zichzelf voorzien van een hele echte “Ouwe Klare”.

Kijk, dat was Krijn.

Harms gezicht begon te glimmen.

Herinneringen? Ze toveren zomaar ineens, ondanks alle Corona-onthoudingsperikelen, een glimlach om je mond. Dankbaarheid vervult het hart. 

Harms hield zich de spiegel voor. Jazeker, herinneringen kunnen vaak beter werken  dan een medicijn  van de apotheker. 

Zelfs in Coronatijd.

Mogelijk gemaakt door WordPress & Thema gemaakt door Anders Norén