Pieter Hoeksma

Oei, iedere dag gaat er eentje bij. Een hele dag. En elke dag word je gewoon een dagje ouder. En na verloop van tijd behoor je tot de ouderen. En zeker weten, ik behoor nu ook tot de ouderen. Nog net niet tot de “rijke” ouderen en ook niet tot de “rijke gepensioneerden” maar wel tot de grijze massa.

Rijk aan grijze haren ben ik niet. De maalsters zijn voor een groot deel vervangen. De toupet gebruik ik niet, maar wellicht kan ik via de zorgverzekering  en met een zielig verhaal over verlies van mijn haar en mijn, daardoor onder druk gevoelige identiteit, er eentje aanschaffen.  Valt vast weer onder de extra eigen bijdrage. Ouder worden. Soms zie ik het niet meer zitten. Ik zie n.l. ook al niet al te best meer. En nu zit ik met mijn handen in het haar – nou ja bij wijze van spreken dan- ik ben n.l. al kaal.

Maar eerst nog even dit. Soms denk ik, lees dit eens voor. Maar helaas, ook dat is bij oudere mensen een probleem aan het worden. Ik hoor niet zo best. Ah, de oplossing ligt in mijn hand. Een hoorapparaat doet wonderen. Nou kan ik beter horen!

En die maalsters zijn allang vervangen. Kun je zelfs op zo’n parodie- stukje kauwen. Neen hoor, daarvan maar geen foto.

Zie ik niet te best? Ach, was dan effe naar Specsavers gegaan. Twee voor de prijs van een! Nou ja, er moest wel een flinke scheut euro’s aan worden toegevoegd. Soms vertrouw, wat zeg ik, ik vertrouw in het vervolg al die reclamejongens en meisjes niet meer. Maar goed, dan had ik maar wat slimmer in de echte wilde wereld moeten staan en zeggen, ik ga maar naar iemand Anders. (grapje, deze woordspeling). Daar was ik al eens, maar ja, moet je kijken, inderdaad met een extra computerbril gaat dat prima, echt tevreden was ik niet.

Enfin, ik zie het wel rooskleurig in op mijn oude dag. Een gewone bril met variofocus. Gaat prima. En sure, doe er maar een leesbril bij. Prima. Kan ik lezen wat voor oudheid sores op papier is gezet. En ook wat voor sores er in de oudheid  op papier is gezet, want ik werk. Moet wel bij worden opgemerkt dat ik werk in de vergetelheid. Bijna vergeet ik dat ik mijn leesbril sec gebruik. Mooi hoor, de lettertjes dansen niet meer. En gelukkig kan ik nu weer lezen wat er op mijn computertje komt te staan als ik mij in de vinger prik. Gaat eigenlijk best op mijn oude dag…

Met mijn gewone bril en helder weer kan ik dan gekleurd door de wereld koekeloeren. Oud worden.

Met alle hulpmiddeltjes die wij in ons wonderschone verzorgingsstaatje Nederland krijgen hebben we het eigenlijk nog niet zo slecht. Jammer dat ik nog wel  9 maanden extra moet doorrommelen voordat ik na bijna 47 jaar in plaats van de voorgehouden 40 jaar, toen ik begon, met het Zwitsersleven kan beginnen. Maar er zijn wel collega’s die ietsje later de 65 halen en nog weer langer moeten wachten. Dus wat zeur ik?

Daarom moet ik nu een stapje terug doen. En op bijbelse gronden concluderen: weest dankbaar. Moet lukken, met valse tanden, extra oren, en drie brillen. Zelfs kan ik het gekleurd zien. Al kun je ook denken dat ik met de oogkleppen op door het leven ga.

Tja, consuminderen zit er voor mij niet in.

Gelukkig heb ik nog een extra steuntje (wandelstok) als het niet meer gaat. Oud worden. Zelfs als ik er een nachtje over slaap gaat dat stiekem door. Ik blijf hopen dat de eigenwijsheid vermindert en de wijsheid toeneemt, alsmede mijn leeftijd. Oud worden!

Beng, als je bij een camping komt met een slagboom. Daar valt heel veel over te vertellen. Zo’n ding dat pas omhoog gaat als je een kaartje uit een andere boom trekt. Dan vliegt de boom omhoog en je moet maken dat je er onderdoor komt voordat de slagboom je daadwerkelijk een slag voor je kanis geeft. Zo’n boom maakt  je het leven zuur en maakt dat jouw kampeergevoel  met de noorderzon gaan hemelen.

Nee, ik moet niet aankomen bij een camping met een slagboom. Tenminste,  zo eentje waar je op een knop moet drukken, soms moet kletsen tegen zo’n ding als ie niet open wil, soms het bloed onder je nagels vandaan haalt,  net zoals je portemonnee of je digitale betalingswondertje dat leeg wordt geplukt . En inderdaad,  ik heb iets  tegen dat soort moderne vormen van gevangenschap. Maar als ik het dus toch voor het kiezen  heb  wil ik het niet voor mijn kiezen krijgen. Ik kan daar best wel over doorkauwen. Begrijpelijk. Edoch, de ene slagboom is de andere niet. Sommigen bomen hebben een natuurlijke uitstraling. Daar valt ook best over te bomen. Die hebben “wat”. Wat eigenlijk, zo kun je je afvragen. Maar goed, bij een gewone  natuurcamping uit het “groene boekje” kom je ze meestal tegen. Mooie houtgewelfde lange palen die je open mag doen, laten rusten op een houten stut, en nadat je verder bent gesjeesd weer kleurig aan een andere boom vastmaakt. Meestal met een lange pin. Kijk, daarover valt met mij wel te praten. Niet pinnig noch vinnig, maar praten en in dit kader “bomen”. Bomen over slagbomen, zoiets.

Dat soort bomen bieden een natuurlijke bescherming tegen ongenode bezoekers. Het zijn beslist geen bonenstaken, maar bomen. Die kun je sluiten. En soms is er zelfs enige kracht voor nodig. Die beschermende functie stelt ook helemaal niks voor, al heb ik op een natuurcamping wel meegemaakt dat de natuurlijke slagboom door een keihard  ijzeren slotwerk ’s avonds rond  de klok van 22.00 uur werd voorzien. Kon je er mooi niet op of af. En jazeker, ieder ochtend werd dan de ketting met navenant  slot weer door de beheerder verwijderd (Het Rhanerveld. ) Ik vermoed dat de beheerder er wel een boom over kan opzetten. Meestal gebeurt het niet, maar ik vermoed dat er lieden geweest zijn die gedacht hebben, mooi snel eraf voordat ik een boom van een rekening krijg te verwerken. En zal de beheerder vermoedelijk wel gedacht hebben dat boontje om zijn loontje kwam en hij als een echte vissersman achter het net zal hebben gevist. En dus: nooit weer. Ketting erom en pas ’s morgens weer een mogelijkheid om het terrein te betreden dan wel te vertrekken.

Bij de terreinen van SBB heb ik dat – gelukkig- niet meegemaakt. Maar daar heb ik dan wel weer meegemaakt dat  “omwonenden” menen snel het terrein te kunnen betreden, lekker douchen, papier en oud glas  wegwerken , toilet te legen, water te tanken etc.  Dat is dan weer de andere kant van het vrije kampeerleven. Desniettegenstaande heeft zoiets wel een functie.

Het lijkt net of dat je beschermt bent. En het zal de stouterik dus echt niet tegenhouden, maar “het gevoel” van veiligheid wordt verhoogd. Het is ook een sfeerschepper. Bij mij dan.

Ik houd op. Bomen over bomen. We kunnen er misschien binnenkort bij het kampvuur over bomen. En als we het zat zijn stoken we er een vuurtje mee.