Er zijn van die plekjes op aarde die de moeite van het leven waard zijn. Je kunt denken aan de HARMELERWAARD. Je kunt denken aan Harmelen zelf. En om even wat uit te proberen, want het duurt echt niet lang meer of het Groene Hart is om zeep geholpen, een beeldje van die plek. Klik op de foto en een wonder schoonplaatje wordt groter. Het genieten laat ik aan u over.
Categorie: Harms Pagina 52 van 69
Belevenissen van Harms en Wapse.
In het Harmelense is een schrijfster. Ik ken haar. Zij kent mij. Zij is een ster schrijfster. Ook op de plaatstelijk homepage van de hervormde gemeente van Harmelen. Daar kom je haar tegen. En meestal zijn het wel stukjes waar iedereen wel tegen kan. Dat scheelt. Herkenbaar. Waardeerbaar. Nu vroeg ze zich af of het wel nut heeft dat schrijverij-werk van haar. Nou vraag ik je. Ik ken maar een gezegde: wie schrijft die blijft. Zij moet blijven. Ik roep een ieder op die dit leest om haar te laten weten dat ze moet blijven schrijven. Eenvoudige verhalen. Ontleend aan de werkelijkheid. Minder hoogdravend geneuzel dan het geneuzel van mij. Meer van de praktijk. Herkenbaar, leesbaar, waardeerbaar, aaibaar.Nou, mijn beste schrijfster: ga door! En ik roep iedereen op haar te mailen: go on. Dit moet je dan ook maar doen op haar e-mailadres (en ik ben ook maar zo vrij dat hier even te melden:inavanderbeek@hotmail.com
Zo. Zo is dat. Kom op voor het vrije woord. Zegt het voort.
Bijzondere ontmoetingen. Vrij in de natuur. Het lijkt soms of alles bij elkaar komt. Soms kom ik er dichtbij en weet wat ik zie. Dat is echt niet altijd het geval. Maar toevallig of niet, deze week was het wel toevallig heel wat keertjes raak. Zomaar uit het niets schiet de Alcedo Atthis langs mijn neus voorbij. Onmiskenbaar is de blauwe glans zo helder en opvallend dat het opvallend zou zijn als je niets zou zien. Helaas had ik de kijker in het doosje thuis. Dat gaat meestal zo. Als je er niet op verdacht bent zie je vaak het meest. Deze week tot tweemaal toe op dezelfde route maar hemelsbreed toch een paar kilometertjes uit elkaar, Alcedo Atthis. En dat nog niet alleen, in een van de weilanden staat hij, of zij. Dat kan ik nog even net niet onderscheiden, Egretta Alba. Statig en van geen mens iets aantrekkend. Dat kan ik mij aantrekken natuurlijk.
Met het kijkertje ter hand genomen hebbend, en stiefelend door de weilanden naar de vogelkijkhut kan ik honderden mooie mannetjes en vrouwtjes bekoekeloeren van de Anas Penelope. Vooral de mannetjes zijn buitengewoon buitenaards mooi getekend. Tevreden stiefel ik terug. Mijn fantastische jachthond meenemend aan de ketting van het uitgaangsgenot zie ik tenslotte nog een mooi stilhangende Picus Viridus.
Zo. Dat waren we tenminste nog eens ontmoetingen. Deze week van stilte in de natuur een natuurlijke ontmoeting met kleine en grote wondere wezens. De foto’s van genoemde schoonheden kun je natuurlijk vinden op: www.birdpix.nl. ’t Is maar dat u het weet.
Briefwisseling met “Johannes”.
In het teken van het vorenstaande monument uit de geschiedenis van ons voorgeslacht, de Friezen, kom je tot de verrassende ontdekking van een opgeborgen anekdote in de geschiedenis.
Deze anekdote speelt zich af in de Klaarkamp. Ik zie de wenkbrauwen omhoog schieten. Fronsen, zogezegd. Ja, mijn beste J (want er zijn er meerderen in ons geslacht die de J als uitgangspunt van aanspreekpunt hebben op een of andere wijze) de Klaarkamp. Daar heeft zich het verleden ons mede ontwikkeld tot een stel wezens van wie we nu zijn. De genen die daar hun opleiding hebben genoten hebben het in de genen aan diegenen meegegeven met diezelfde genen. En geen een die kan ontkennen dat die genen niet “ons” maken voor wat we zijn. En dat niet alleen, het betreft ook nog een anekdote over “Johannes”. Een herkenbare overeenkomst zou ik zeggen. Een die mede gezien de toekomstige bijeenkomsten in kerkzalen mede door zanger en bewonderaar van schoonheid, peinzen en gedenken en van een dagelijkse wandeling zal leiden, naar ik hoop, op schitterend gezang. En ziedaar de kruising van ons beider levenspad. Het neemt een aanvang. Deze kruising ontstond derhalve kennelijk al bij de Klaarkamp. Een anekdote met twee polen. Een de naam Johannes, naam van oom, zoon, broeder etc, en 2 de Klaarkamp. Er zijn best nog wel meer overeenkomsten. Ik ben me er van bewust, maar 1 en 2 klinkt gewoon aardig, toch? Zang is immers ons beider liefde (en ook van die anderen als ik het wel heb) van wandelen zijn we ook niet vies, de omgeving van de Klaarkamp zal een ” J” zeker kunnen waarderen en levert veel positieve gevoelens van “zijn” op. Dus: overeenkomsten.