Tomaat staat voor SP. Maar wat te doen met de titel “en zilveruitjes?” Dat zit zo. Het gaat zo super snel in de politiek. De club van de rooie tomaten bestond in mijn visie eigenlijk in een voorvrouw met zilveruitjesachtige uitspraken en gedragingen. ’t Is me wat. Wil ik daar eens even iets pittigs over pennen, hoor ik de mededeling: vertrokken met een nare smaak in de mond vanwege de uitslag van de gemeenteraadsverkiezingen. Bij de huidige volksvertegenwoordigers hebben we typetjes die zich gedragen als een viswijf, maar ook mensen die geen meel maar een uiensmaakje hebben. Dat stond bij mij wel voor mevr. A. Kant. ’t Is nooit goed, maar zuur. Tja, ’t kan verkeren, dat blijkt.

Eigenlijk weet ik nog wel een paar kandidaten die dit goede voorbeeld, ja voorbeeldig eigenlijk, zouden kunnen en moeten volgen. Maar ja, daar ga ik niet over. Namen zal ik niet noemen want dan wordt het balken in het bos. Dreigende verwildering in deze maatschappij maakt velen in ons land niet blij. En laat ik het daar maar op houden.

Jammer, dat politieke carrières zo in het zuur eindigen. Maar politiek is een hard vak. Hopend op de val en vertrek van de één leidt zoiets tot eigen ondergang. Of te wel,op zijn Hollands: wie een kuil graaft voor een ander….