Tranen wellen op. Gisteren heb ik mijn “liefje” zoals mijn zwager vroeger ook zijn fiets heeft betiteld, naar de fietsendokter gebracht. Terwijl ik dit schrijf lijken de tranen wel op te wellen als een plotseling opkomende tsunami. Geestelijk ben ik geweldig aangedaan. Neen, meneer de dokter kon slechts zeer meewarig zijn hoofd schudden.Opgegeven werd het stuur. Niets meer aan te doen. Geen chemokuur, geen pijnstillende injectie of bloedtransfusie was meer mogelijk. Opgegeven en bedankt voor de diensten. Dan maar een ander. En dus op de wachtlijst van de gezondheidszorg van de fietsenarij. Gelukkig hebben we hier geen Hogervorst die ook dit nog kan verzieken. Overigens weet je het met Brinkhorst in het kader van de liberalisering van de markt ook niet zeker. Peijs zal wel weer gewelige ideeen hebben, maar tot een verstandige promotie van het fietsverkeer is ook dit kabinet nog steeds onvoldoende in staat. Inmiddels ben ik nu zo ver dat de tranen een beetje weggeslikt zijn. Ik heb er vrede mee. Er moet nu een andere versnellingshandel komen een nieuw stuur een beetje tape een beetje lak en dus: wacht ik de offerte maar af. Kijken of deze dokter inderdaad beter te bezoeken valt dan de doktoren uit de zogenaamde gezondheidszorg. Slechts tot mijn diepe diepe spijt moet ik constateren dat ik geen, ik herhaal het maar, geen zorgverzekering had afgesloten voor deze ernstige opstipatie van mijn ligfiets. Toch eens kijken of mijn oudejaarsbaas eens aardig is geweest voor me. Of is dat weer een sigaar uit eigen doos?