De beslommeringen van een ligfietsende levensgenieter

Slootje

Een paar weekjes terug was ik terug in mijn geboortestreek. Streken van weleer werden ineens helder aan het geestelijk firmament van herinnering. Ze hoefden niet te worden opgehangen. Ze waren er.

Twee momenten, zo helder voor de geest als water in de beek.

Het eerste was toen ik 4 of 5 jaar oud was.

Een vriendinnetje ging verhuizen. Ik weet haar naam, maar als ik verklap dat ik haar stiekem noem in mij slaap dan begrijpt u wel, dat kan een mens niet maken.

Een van haar laatste wensen was om een keertje met de klas visjes te gaan vangen.

Zo gezegd, zo gedaan. Juffrouw de Jong ging met de kindertjes op stap. Kleine aapjes en draakjes van kleuters. Maar geen van allen had ADHD. Dat kwam in die tijd niet voor.

Lekker leunend tegen een balk langs de rand van de sloot….

Tjoep, daar ging de handel. Met zijn allen te water.

Grote schrik.

Dit is het slootje.Afbeelding

Dit is de plek.

Ik krijg het er weer warm van.

Judith is verhuisd.

Judith herinnert zich niets meer.

Mijn slootjes trauma?

Helder viswater.

Vorige

Wijsheid

Volgende

Het levensconcert

  1. Als ich klein war, es hatte auch einen Platz neben dem Haus.
    Nun zurück zu dem alten Haus zu gehen und alles sieht völlig anders, ich verstehe, wie Sie sich fühlen;]

  2. Danke sehr

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Mogelijk gemaakt door WordPress & Thema door Anders Norén