Belevenissen van Harms en Wapse.
Als we tijdens de ruwe stormen in ons leven het anker van het geloof laten rusten in de hoop op de wind van Zijn liefde in onze levenszeilen, dan hoeven we ook zelf niet eens meer ons best te doen om overeind te blijven. Wel moeten we misschien zo af en toe de zeilen eens even bijzetten. Ondanks dat, geeft dat toch een rustig gevoel.
Het kan natuurlijk wel knap stormen als de Geest in onze zeilen blaast.
Geloof hoop en liefde, maar Zijn liefde staat boven alles.
Het was een jaartje of een twee geleden. Ja, commentaar was er ook. Het koor is een kroket.
Zo zout had men het kennelijk nog niet eerder gegeten. En lekker eten, zelfs een kroket, is altijd leuk. Vandaag kom ik uit op de smidse. Beter gezegd een smederij. Hoe kom je erop zou je zeggen. Ach we filosofeerden wat af. En ineens was het gezegd. Wat boel je dan? De kerk is een smederij.
Kijk, de smederij was een plekje waar ik vroeger heel wat heb afgespeeld. En er speelde zich ook heel wat af. De ijzers die in het vuur werden gelegd. De ijzers die daarna onder de paarden werden geslagen. Ik ruik het nog.
De smidse. Een smerige plek en oppassen was noodzakelijk. Vuur, zware ijzers, zware hamers, een aambeeld. En vuur. Dat vuurtje moest blijven branden. De vonken spatten er vaak vanaf. Als het vuur dreigde te doven was het noodzakelijk om de blaasbalg te hanteren. Branden. Als de “hel” met dat vuur. En dan het ijzer erin. Want je moet het ijzer smeden als het heet is. Dan vloog de zware hamer op het door een tang vastgehouden stuk ijzer. De hamer dreunde, de vonken vlogen eraf. En dan werd door het gedreun van de hamer het ijzer gesmeed. Mooie vormen voor een sierhek, eenvoudige of meer precieze voor bijvoorbeeld het hoefijzer.
De smidse was een mooie plek. Altijd reuring, altijd oppassen voor vuur en vallend ijzer, je kon je er super stoten aan allerlei rommel. En ziedaar een gloeiend stuk ijzer schoot uit de tang en voordat je het door had werd je bijna in de tang genomen door het gevaar.
Kom dan nu eens in de keuken van de kerk. De smederij van de consistorie. Goede gesprekken, mooie gesprekken. Soms moeilijke gesprekken. Soms vliegen de vonken eraf. Vaak kon je je geweldig stoten aan die smederij. Wat een rampplek, en voordat je het in de gaten had zag je alleen maar de gevaren en het vernietigende vuur, de stoten van de zware…hamer. De smeden die er rondbanjeren, rouwe klanten?! Welkom in de smidse van de Heer!
Op het aambeeld van het geloof of het aambeeld van het ongeloof moet er soms met een zware hamer worden gesmeed. Soms ja, vielen er spatten van vuur af. Soms was het gevaarlijk. En oh zeker, in die smidse kun je je zomaar stoten. Aan van alles en nog wat. Je kunt je geweldig stoten aan rechts. En aan links. Ook op het aambeeld van geloof, hoop en liefde kunnen er ongelukken gebeuren. Je kunt je stoten, je kunt je branden, maar een ding blijft: blijf, om gevormd te worden. Blijf in de werkplaats, daar gebeurt het. Daar worden schitterende “ongevormde klompen mens” gevormd tot mooie, fijne, diepgelovige wezens. Zoals de Smid ze bedoeld heeft. Maar dan vallen er ook best wel eens harde woorden. Dan is de pijn van het “op de vingers getikt worden ” het proces van vorming” net zoals dat mooie stuk ijzer uit de smederij. Laat de vonken er maar van af spatten. Dat de Geest maar als “blaasbalg” het vuur brandend mag houden. Dan kan het er heel heet aan toegaan. Dan kunnen de vonken er van alle kanten vanaf spatten.
Maar dan komt een mens tot zijn en haar recht. Zware hamers voor het zware werk, fijn materiaal voor het precieze. Hoe dan ook, de smederij van het geloof heeft vele variaties. Maar ook veel heel mooie sierwerken.
Op het aambeeld van het leven-misschien wel met name in de smederij- kunnen zware klappen vallen. Maar het “eindproduct” kan zijn tot Zijn glorie. Heerlijk toch? Laat het koor een kroket zijn, de kerk is een smederij.
Even terug naar de smederij en zo mogelijk met kroketten! Ook in de smederij worden immers kroketten gegeten.
Maar een ding is zeker: het vuur moet blijven branden. Pas dan kan je gevormd worden.
Geef niet op elkaar af
Maar geef elkaar de ruimte.
“Vrouwke, ik ga even met de hond weg.” Daarna was het aanriemen, jas aan en even lekker weg. Gewoon met dat kleine beestje eruit. “Goedemorgen meneer”. Groetend stond de kleine man uitgerust met rugzak hengel, schepnet, tangetjes en andersoortige uitrusting langs de waterkant “Mooi natuurgebiedje hier, meneer, maar die snelweg?” “Dat is nieuw. Eerst was er een klein smal pad en blubberig. Maar nu denkt men de oplossing te hebben gevonden in een semi snelweg. Aan het vissen?” “ Ach, een mens wil wel eens even wat anders. Het snoekseizoen is nog een paar dagen en open dus moet ik het er nu van nemen.” Tevreden en met scherpe blik gericht op de waterkant stapte de visserman parmantig door de graspollen naar de kant van zijn jachtgebied.
“Nou succes, dan maar, goede vangst”.
Of mijn woorden hem bereikten, weet ik niet.
Niet veel later stapte ik met mijn kleine rakker door de half verwilderde en gecultiveerde rondweg van het natuurgebiedje. Ook dit mens wil wel eens even de grijze hersentjes op ander niveau tillen. Na een klein kwartiertje draaide ik terug. De visserman was volop aan het hengelen. Zijn kleine, mooie soepele hengel zwiepte langs de waterkant.
Ineens verstrakte lijf en leden. Spanning ten top. De gierende adrenaline door het lijf joeg ook bij mij zelfs de spanning op tot een hoog voltage.
Raak, de hengeltop zwiepte links, rechts, boog door en de vislijn gierde door het zwerk. De op afstand waarneembare spanning van hengel en tuig dweepte mijn nieuwsgierigheid naar een hoogtepunt. En ja, daar werd de flinke snoek in het vangnet op het land getild. De rugzak zwiepte af, een tang en handschoen werden uit de uitrusting getoverd. De snoek had zich natuurlijk gewenteld in het net. Met enkele technisch vaardige handen werd het dier ontdaan van de dreg die dwars door de bek was geslagen. Het meetlint gaf aan 72 cm, van kop tot staart.
Ontdaan door de scherpe haken keek het dier met diepdroevige ogen mij aan.
“Ge mag zo weer gaan, joh,” fluisterde ik hem toe. Lodderige ogen keken in mijn ziel, alsof ze het had begrepen.
“Meneer, wilt u even?” De vissersman keek mij met troste blik aan. Een klein duurzaam telefoontje werd voor mijn neus getoverd. “Wilt u even?” Natuurlijk wil ik. Even een prachtfoto. “Kan ik mijn eigen zoon overtuigen dat deze jachtpartij niet voor niks was, meneer. Dank u wel.” Een foto werd genomen en eentje tegen het bibberen. Tevreden en trots keek de hij mij aan. En vervolgens werd zijn prooi weer aan de elementen van vuur, lucht en water in eigen habitat losgelaten.
Dat was maar even. En voort ging de jacht.
Mogelijk gemaakt door WordPress & Thema door Anders Norén