Vandaag zit ik weer even achter de computer. Even een beetje van me af leuteren. Hopend dat ge dit element in mijn bestaan kunt appreciëren. Vandaag zit ik weer. Achter mijn buro. Druk geweest? Welneen, maar oh zo blij dat ik weer eens kan zitten. Vanaf donderdag de 12e was deze oude man actief. Na werk, een extra inspanning bij mijn inspanningsfysioloog, de krakende gewrichten even extra belast waarna mijn dierbare echtgenote mij met fiets en al bij mijn zwager heeft gedropt. Zo. Dus even weg.Op weg naar? Naar het fietserspad. Eigenlijk het Pieterpad voor de fiets. Pieterbaas wist werkelijk weer van toeten en blazen. Wat heb ik geblazen. ’s Morgens in alle vroegte moest het hele zwikkie in een trein worden gekieperd. We waren natuurlijk weer eens aan de late kant en moesten verdikkie bijna 14 km karren om op het station in Rotterdam te komen. De dag begon met stress. Een zwager die werkelijk kleurenblind door sjeesde over de wegen en wel door met name de rode stoplichten. Als dit mannetje ergens een hekel aan heeft- als automobilist- is het wel dat fietsers door rood karren. Ik wil niet rood aanlopen. Enfin, laat ik niet langer ingewijde terminologie bezigen om te ventileren dat mijn geest dit niet geestig vond. Inderdaad, ik wil er niet over uitweiden. Weidse blikken en verre verten werden ons deel. Maar wel verdampt door diverse regenachtige en vochtige elementen in de lucht.
In Maastricht konden we ons fietsgebeuren uit de trein trekken en overstappen naar een Belgisch treintje.
Op weg naar het Belgische treintje
In Nederland kreeg ik al weer direct anti Europese gedachten. In het Frans werden we afgeblaft dat de hele hap van de fiets moest, wilden wij tenminste de fietsen naar Eijsden kunnen vervoeren. In mijn allerbeste verontwaardiging, en zeker niet gespeeld, meende ik toch wel dat dit niet nodig zou zijn voor zo’n klein stukje! Laat die verhipte Franssprekende Europeaan nu ook nog instemmen met mijn argumentatie? En zie daar, we stappen eruit met bepakking
