De beslommeringen van een ligfietsende levensgenieter

Categorie: Harms Pagina 53 van 69

Belevenissen van Harms en Wapse.

Zoektocht in het verleden

Vandaag eens lekker een beetje filosopheren. Peuteren in de kleine hersendelen. Beetje grauw afkrabben van de hersenschors, zoiets.

Immers bij het lezen, bestuderen van het leven, zijns-ontdekking en de wandeltocht op de levensweg komen we soms in de wondere wereld van de geschiedenis. Mijn geestelijke Tom-Tom, ook die werkt!, kan je natuurlijk op een dag als vandaag best een beetje programmeren. Google maps heb ik niet nodig. De leidslieden van het volk kunnen je soms een beetje richting(gevoel) helpen ontwikkelen.

Gedenken. Het is een tocht vanuit het heden naar het verleden. En het verleden ligt achter ons. Toch is van het verleden in het heden het nodige bewaard gebleven. Archivarissen beleven het heden van het bewaren van het verleden. En in het verleden ligt onze kracht. Immers hoe meer wij hebben van het verleden, hoe meer wij onderzoekers in de tijd die voor ons ligt kunnen helpen op hun zoektocht naar de eeuwen die achter ons liggen.

Soms kun je bij het zoeken ook wel aardige stukjes tegenkomen. Ik zal er eentje vertellen in de vorm van een briefwisseling met “Johannes”. De briefwisseling komt een volgende keer.

Dronkenschap

Dronkenschap is al van vele vele generaties. Dronkenschap is al van alle tijden. Als de wijn is in de man is de wijsheid in de kan. Kan het een beetje minder?

Je kunt zo wat afdenken over het voltanken van mensenlevens. Bier,wijn van het vat uit het vat in het vat, wie het vat, die vatte het.

Vandaag overviel mij even een gevoel van onwelvoeglijkheid. Weer ging de deur open. Een goedaard uit het Hoge Noorden kwam ook deze dag zijn aktiviteiten met mij delen. Discussies over kerk en samenleving delen wij samen. Maar wij delen niet samen allerlei opvattingen. Maar ach, de gedeelde smart over het wonderlijke in het verleden verdeeld ons minder ook al liggen de opvattingen uiteen als het oosten en het westen. Verdeeldheid zonder respect hoeft nu eenmaal niet meteen tot oorlog en geweld te leiden. We zien om ons heen en zien alleen maar lijden. En soms deelt hij wat mee. Zomaar een “zwikkie transcripties” over de kerkelijke perikelen van de broeders uit , let op 1604 en de jaren die er voor en er na liggen! Boeiende literatuur?! Ja en neen. De kerk hield zich veelvuldig bezig. Met het houden van het nachtmal en het onderhouden van de vrienden die het leven nogal eens van ontnuchterende staat beoordeelden.

Het geeft in ieder geval een aardig inkijkje in de geschiedenis van deze en gene die in het Wieringerland zich te buiten gingen aan drank, vrouwen en ook een kerkelijke leerstellige aangelegenheid was goed voor een beste repercussie in de handelingen des kerkeraads.

Ver weg

Zo ineens als een duveltje uit een doosje. Ri komt binnen met de post en ineens zeg ik: “Kijk die komt uit Aalten”. “Hoe weet jij dat nou?” is dan haar vraag. Ja zo ineens zie ik het. Herken het handschrift. En de geschiedenisweg van mensen die ons levenspad ooit hebben gekruisd, komt zomaar voor mijn geestesoog. En het klopte als een bus.

Zo wordt de mens geconfronteerd met zijn of haar verleden. Verledentijd die in de tegenwoordige tijd je nog wel eens rauw op het dak kan vallen. Valt hier overigens best mee. We hebben ons schriftelijk laten voorlichten over de gang des levens van hen die wij ooit ontmoetten. En zo blijf je bij bij wat is geweest en wat er van geworden is. Wonderlijke speling van het lot der mensheid. Ik zit erbij. Ik lees de brief. Ik zie de gezichten en hoor de stemmen terwijl ik nietsa anders voor mij heb dan een simpel stukje briefpapier. Verklaar mij de loop der dingen en dan ga ik vanzelf wel zingen over het lot dat wij elkaar hebben ontmoet. Maar snappen hoe die geest nu werkt? Ik dacht en denk het niet. Ver weg en toch heel dichtbij. De e-mail maakt alles nog sneller inzetbaar om de gedachten in de loop van de tij te doen teruggaan. Als ik daaraan denk dan denk ik: dat hadden we met elkaar nooit en te nimmer kunnen voorzien. Wie weet wat ons nog te wachten staat. Ver is dan wel weg. Het licht wellicht ver in het verschiet of misschien ook wel niet.

Dank

Onuitsprekelijk.Niet te mailen.Soms  is de wereld om mij heen van mij vervreemd.Maar een virtueeldankwoord is wel het minste wat ik kan doen.Bij deze.

Pagina 53 van 69

Mogelijk gemaakt door WordPress & Thema door Anders Norén