Categorie: Harms Pagina 58 van 69

Belevenissen van Harms en Wapse.

Down

Op 14 juni 2006

In Doordenkertjes, Harms, het vrije woord

Down under. Mentaal down. Zo kan een mens zich gewoon voelen. Waarom moest ik eigenlijk stoppen met dat hele onderwijsgebeuren? Het kan je soms zo maar, door een of ander artikel in de tijdschriften, overvallen. En dat had ik de laatste tijd ook. Ik was en ben een beetje down. Dat archiefwerk is toch wel eens wat onbevredigend. Dat soort gevoelens had ik bij het onderwijs niet. Dat waren heel andere gevoelens. Tijdgebrek. Dat moet klaar, daar overleg, nog eens overleg, dat raadsstuk, die b en w notitie. Formuliertje zus en formuliertje zo. En dan altijd die telefoon. Enfin. Dat leek kennelijk erg belangrijk allemaal. En op het archief komt het niet ” uit de pen” en ik niet “uit de verf”. Of het is niet goed of te “leuk” of te weet ik wat. Zo iets. Nu hoef je dat onderwijsgeweld ook helemaal niet zo op te hemelen. Maar ’t was zoiets als de eerste liefde. Het had alles in zich en ik had alles in mij. Dacht ik. ’t Moest kennelijk niet zo zijn en ’t is uit met de pret. Of ik het nu eigenlijk een beetje te veel van het goede vind? Maar dan ineens weet je het weer. Het onderwijs “holde” achteruit in kwaliteit, de jeugdzorg in al die onvoorstelbare oeverloze doolhoven en schijven. Ach, als je afstand (moet) nemen, zie je die zaken soms (nog) scherper dan toen.

Maar ’t was machtig om te doen, zo mijmer je wat en zo pieker je je soms een beetje “down”. En dan ineens…………
Zo vond ik een briefje. Een briefje van enkele studenten van een pabo die op de studiezaal van het archief aktief waren geweest. En als je het leest dan pas word je “down”. Dan begrijp je ineens weer dat het goed was (om er maar niet meer bij te zijn). Voltooid verleden tijd dat onderwijs. Kijk en huiver. Zo is het archief misschien toch zo gek nog niet……..

Bekeerd?!

Door Sjaak de Stiefelaar

Op 28 mei 2006

In Harms

De sleurhutjager. De pest van de de camping. Geleuter? Walgelijk. Van mijzelf. Inderdaad, vandaag durf ik er een beetje voor uit te komen. Ik wil nog steeds vooruit komen in de wereld. Nou, dat kan ik op bepaalde vlakken wel vergeten. Vandaag heb ik de stap van melancholie compleet bereikt. Ik ben van mijn geloof gevallen. En vallen doet zeer. Moet ik mij nu echt verantwoorden? Ach, neen. Het gaat eigenlijk niemand iets aan. Ik doe wat ik doe en doe wat ik wil, maar toch… Diep in mijn hart heb ik kennelijk toch een beetje afscheid genomen. Van het kamperen met een tent. De Waard was veel waard. En de, in vele vormen afgekeken soorten tenten die ik dan heb, zijn nog steeds veel waard. Maar toch heb ik de stap genomen om een caravan aan te schaffen.

Mijn leven staat op de kop.

Mijn gemoed is gekweld. Mijn ego kennelijk aangetast. De schande in de familie is nu echt een feit. Pieter in een caravan. En tot mijn grote woede, frustratie en verdriet, schande en weet ik wat voor grote woorden nog meer, moet ik erkennen: dit is machtig. Machtig makkelijk. Machtig leuk. Machtig op de camping en machtig voor je mobiliteitsgevoel. Raar? Kan wel zijn, maar in de lenigheid van mijn geestelijke vermogens heb ik eigenlijk al afscheid genomen van mijn tent gevoel. En natuurlijk is een tent fantastisch. Maar wat is dit makkelijk!

Dochter had het natuurlijk allang voorspeld. Dochter had natuurlijk allang de nodige en onnodige geestelijke druk uitgeoefend. En stiekem hadden we wel eens extra gekeken naar die hele speciale caravannnetjes. We willen nu eenmaal niet (zo snel) met die massa sleurhutjagers mee. ’t Was met die kou van de laatste weken en het gekuch eigenlijk geen doen. Vrouwlief weigerde in alle facetten van haar menselijk bestaan om met manlief er op uit te gaan. Dat voel je. Dat merk je. En ik wil toch. Enfin, dat internet wil je natuurlijk wel wijzer maker. En vele uurtjes zoeken en ploeteren leveren natuurlijk een steeds grotere begeerte op. Walgelijk eigenlijk. Dan toch maar niet. En je gaan orienteren op die mechanisch voortbewogen campertjes. Dat valt echter geheel buiten het bereik van de financiele polsstok. Een andere auto? Een ruimere die we ombouwen tot? Een caravan. Ach weest tevreden met wat je hebt. Kijk, dit is zo’n korte omschrijving van het geestelijk polsstokspringen. Geestelijk fierljeppen of zo.

Nou ja, ik ben gewoon knots. En nu heb ik in no time even een sleurhutje gekocht. Een tweede handsje, dat wel. Nieuw begin ik al helemaal niet aan. Een eigen wijs mannetje blijf ik want ik wil ook (nog) niet aan de electra. En dat gas in die bak durf ik eigenlijk ook nog niet te gebruiken. Maar trekken? Gaat als de beste. Ben ik nu bekeerd? Ik ben een (beetje) bekeerd! En laten we wel wezen als we eens naar die plaatjes kijken, is het toch geen wonder? Het is een wonder. Wonderen bestaan. Uit velerlei oogpunt was ik al tot die conclusie gekomen, maar ja, dat het zelfs bij het kamperen gebeurde? ’t Is misschien wel van de “duvel” maar zo voel ik mij ook wel een beetje. Beetje beduveld. Nou ja, kijk maar.

Effe weg van de snelweg

Door Sjaak de Stiefelaar

Op 6 mei 2006

In Harms, het vrije woord

Snel was het deze keer. Snel weg. Weg van de snelweg langs Harmelen. Snel op weg naar een kleine groene camping. En inderdaad het ging met inpakken wel wondersnel. Zo even een dag ruiken aan de scheerlijnen. Zelfs geen tent meegenomen. Gewoon onder een shelter onder de blauwe hemel in de strakke zon met een zonnehoed op de bol een borrel in de fles en wegwezen.

De camping aan de Amstelkade bij Wilnis was mijn doel.

En raak. Er waren er zeer zeer velen.

Zo stond ik even buiten. Gewoon buiten of buitengewoon. De prijs is niet om over naar huis te schrijven. Eerlijk is eerlijk, ik begrijp echt niet waarom een caravan slechts 1 euro meer moet kosten dan een tent. Deze vorm van discriminatie is mij eigenlijk toch wat ontgaan. Het mooie van dit terrein is, dat er een afzonderlijk veld is voor tentkampeerders en afzonderlijk voor caravans. De tenten hadden redelijk de ruimte met mooie buitengewone plekjes. Voorzien van heerlijk veel muggen. Want reken erop dat het muggenfestival zijn werk kan doen.

Veel plekjes hebben hun eigen vuurplaat. Leuk gedaan.

Zelf zocht ik een plekje onder de zon. Kijk en huiver, zoals zovelen, die dit wel de uitmuntende kracht van de uitgeklede lening van de postbank vonden! Bij deze omstandigheid had ik niet slim nagedacht. Ik lag en lig “te kijk”. Nou is dat nog wel overkomenlijk. Niks aan te zien, maar goed een ieder dendert er langs en geen enkele vorm van privacy. Gaat me daar die overbuurman nog eens een fikkie stoken waardoor alle maar dan ook alle rook die die stumper kon produceren ook nog eens letterlijk naar mijn snuffert trok! Zijn we nu helemaal belazerd? Ik……………….pak mijn bullen op en verkas. Wel ruimte, wel buiten, wel buitengewoon, wel buitengewoon gewoon buiten en met privacy en met een koorconcert van kikkers! Machtig. Het plaatje zegt verder denk ik genoeg. Van dit mooie wereldje staan er nog wat foto’s onder de foto’s. Tenslotte is vermeldenswaard en minder aardig voor deze groene camping dat overvliegende jenervervelden met buldermotoren van KLM en andere maatschappijen uw deel zal zijn tot de randen van de nacht…

Slaap zacht. Maar de kikkers? Een genot.

De passie

Door Sjaak de Stiefelaar

Op 18 april 2006

In Doordenkertjes, Harms

Soms sta je stil in verwondering. De god van de tijd wordt ook in drie punten behandeld. “Halleluja” ben je geneigd om te zeggen. Dat klinkt even degelijk? Al vaker kan de bijbel je versteld doen staan. Paulus bv. had het goed door. Die keek ook om zich heen. En had door wat een sporter allemaal moest doen om de lauwerkrans te verdienen. Soms sta je inderdaad even stil bij de god van 2006. Voorbeschouwing, tussenzang-voorzien van een korte meditatie over de eerste helft en opgeleukt met sterreclame- en daarna ook nog eens een flinke nabetrachting. Deze wereld heeft goed door hoe het vroeger in de diensten toeging. Bij de tussenzang kreeg je een pepermuntje. Nu wordt je al gewaarschuwd om de chips en borrelnootjes en vooral ook je lekkere biertje te pakken. Men kan uren door praten over de heiligen van deze tijd. De geweldige passes, de kopstoot of het buitenspel. Ook de beslissingen van hogerhand worden soms op een knetterharde wijze verwezen “als niet van deze tijd”. Verkeerd beoordeeld, compleet mis etc. Neen, vaak komen de leden van de drieeenheid in het zwarte pak er slecht af. ’t Is duidelijk, de leiding deugde weer eens niet.
Ik word er stil van. Een predikant, een voorganger, een zangleider of evangelist kan terecht jaloers worden over zoveel passie. En wat een zangkoren! Maar ook hier blijft de tijd volgens mij wel stilstaan. De nieuwe berijming is bepaald niet doorspekt met eerbied maar staat helaas maar al te vaak bol van minder net gescandeer. Allerlei coaches langs de kant, geleerde heren op de tv en in de krant die het allemaal veel beter wisten..
Ik kan mij niet heugen dat er zo lang en zo oordeelkundig (?) wordt doorgesproken over onze predikheren en hun arbeid.
Vaak is het commentaar met een minder positieve strekking. Inderdaad. Ook hier zijn vele “bet(er)weters”, deskundigen of ervaringsdeskundigen.. We kunnen van de wereld nog heel wat leren.
De driepunten diensten van deze tijd zijn niet alleen op zondag, maar ook op dinsdag en op woensdag en op donderdag en de afdeling zevende dagadventisten, de vroegere amateurs die tegenwoordig kennelijk ook al flink worden betaald, ze plukken allen uit de ruif van DE GROTE PASSIE. KONING? VOETBAL!
Als ik er zo over nadenk dan wil ik eigenlijk het volgende:
‘K wil de preek op video-band. Met voorbeschouwing.Een paar deskundigen erbij, maar ook een paar schreeuwlijkers die “het altijd beter weten”. Met nabetrachting. Enne, oh ja, in de pauze een lekkere bak met hartige hapjes……….
Misschien dat we in de “tempel” dan ook eens hartgrondig gaan zingen.
Het is pasen geweest. We hebben toch de mooiste “wedstrijd” met DE OVERWINNING meegemaakt?
Halleluja.