Categorie: Harms Pagina 58 van 69
Belevenissen van Harms en Wapse.
Huiveringwekkend is het natuurlijk wel, zo’n briefje. Je ziet dat de kwaliteit van het onderwijs echt achteruit holt. Onderwijs heeft natuurlijk alles te maken met kennisoverdracht. Weblog’s hebben alles te maken met beeldvorming. Het kan immers heel goed zijn dat het lijkt of? Dat briefje geschreven is door Pabo-studentes. No way! Dit briefje is geschreven door de bloemiste die een aardig bosje fleurige viooltjes, tulpen en hyacinten bij elkaar had gebundeld. “Oh ja, er moet ook nog een bedankje bij, zet er maar op…etc.”
De kennisoverdracht na de Nederlandse taal werd vervolgens op eigen wijze geplaatst. En voila, wat u ziet, dat was dus geschreven door….een medewerkster publieke zaken van een bloemisterij……..
Inderdaad. De kennisvaardigheden leiden tot lijden of leiden tot aardigheden waar we ons scherm mee kunnen vullen.
Met onze Pabo-mensen valt het dus nog wel mee. Al heeft het kennelijk bij onze bloemiste nog niet geleid tot volwaardig Nederlands.
En met het op het verkeerde been zetten van een bericht? Je ziet, het is oh zo makkelijk!
Down under. Mentaal down. Zo kan een mens zich gewoon voelen. Waarom moest ik eigenlijk stoppen met dat hele onderwijsgebeuren? Het kan je soms zo maar, door een of ander artikel in de tijdschriften, overvallen. En dat had ik de laatste tijd ook. Ik was en ben een beetje down. Dat archiefwerk is toch wel eens wat onbevredigend. Dat soort gevoelens had ik bij het onderwijs niet. Dat waren heel andere gevoelens. Tijdgebrek. Dat moet klaar, daar overleg, nog eens overleg, dat raadsstuk, die b en w notitie. Formuliertje zus en formuliertje zo. En dan altijd die telefoon. Enfin. Dat leek kennelijk erg belangrijk allemaal. En op het archief komt het niet ” uit de pen” en ik niet “uit de verf”. Of het is niet goed of te “leuk” of te weet ik wat. Zo iets. Nu hoef je dat onderwijsgeweld ook helemaal niet zo op te hemelen. Maar ’t was zoiets als de eerste liefde. Het had alles in zich en ik had alles in mij. Dacht ik. ’t Moest kennelijk niet zo zijn en ’t is uit met de pret. Of ik het nu eigenlijk een beetje te veel van het goede vind? Maar dan ineens weet je het weer. Het onderwijs “holde” achteruit in kwaliteit, de jeugdzorg in al die onvoorstelbare oeverloze doolhoven en schijven. Ach, als je afstand (moet) nemen, zie je die zaken soms (nog) scherper dan toen.
Maar ’t was machtig om te doen, zo mijmer je wat en zo pieker je je soms een beetje “down”. En dan ineens…………
Zo vond ik een briefje. Een briefje van enkele studenten van een pabo die op de studiezaal van het archief aktief waren geweest. En als je het leest dan pas word je “down”. Dan begrijp je ineens weer dat het goed was (om er maar niet meer bij te zijn). Voltooid verleden tijd dat onderwijs. Kijk en huiver. Zo is het archief misschien toch zo gek nog niet……..
De sleurhutjager. De pest van de de camping. Geleuter? Walgelijk. Van mijzelf. Inderdaad, vandaag durf ik er een beetje voor uit te komen. Ik wil nog steeds vooruit komen in de wereld. Nou, dat kan ik op bepaalde vlakken wel vergeten. Vandaag heb ik de stap van melancholie compleet bereikt. Ik ben van mijn geloof gevallen. En vallen doet zeer. Moet ik mij nu echt verantwoorden? Ach, neen. Het gaat eigenlijk niemand iets aan. Ik doe wat ik doe en doe wat ik wil, maar toch… Diep in mijn hart heb ik kennelijk toch een beetje afscheid genomen. Van het kamperen met een tent. De Waard was veel waard. En de, in vele vormen afgekeken soorten tenten die ik dan heb, zijn nog steeds veel waard. Maar toch heb ik de stap genomen om een caravan aan te schaffen.
Mijn leven staat op de kop.
Mijn gemoed is gekweld. Mijn ego kennelijk aangetast. De schande in de familie is nu echt een feit. Pieter in een caravan. En tot mijn grote woede, frustratie en verdriet, schande en weet ik wat voor grote woorden nog meer, moet ik erkennen: dit is machtig. Machtig makkelijk. Machtig leuk. Machtig op de camping en machtig voor je mobiliteitsgevoel. Raar? Kan wel zijn, maar in de lenigheid van mijn geestelijke vermogens heb ik eigenlijk al afscheid genomen van mijn tent gevoel. En natuurlijk is een tent fantastisch. Maar wat is dit makkelijk!
Dochter had het natuurlijk allang voorspeld. Dochter had natuurlijk allang de nodige en onnodige geestelijke druk uitgeoefend. En stiekem hadden we wel eens extra gekeken naar die hele speciale caravannnetjes. We willen nu eenmaal niet (zo snel) met die massa sleurhutjagers mee. ’t Was met die kou van de laatste weken en het gekuch eigenlijk geen doen. Vrouwlief weigerde in alle facetten van haar menselijk bestaan om met manlief er op uit te gaan. Dat voel je. Dat merk je. En ik wil toch. Enfin, dat internet wil je natuurlijk wel wijzer maker. En vele uurtjes zoeken en ploeteren leveren natuurlijk een steeds grotere begeerte op. Walgelijk eigenlijk. Dan toch maar niet. En je gaan orienteren op die mechanisch voortbewogen campertjes. Dat valt echter geheel buiten het bereik van de financiele polsstok. Een andere auto? Een ruimere die we ombouwen tot? Een caravan. Ach weest tevreden met wat je hebt. Kijk, dit is zo’n korte omschrijving van het geestelijk polsstokspringen. Geestelijk fierljeppen of zo.
Nou ja, ik ben gewoon knots. En nu heb ik in no time even een sleurhutje gekocht. Een tweede handsje, dat wel. Nieuw begin ik al helemaal niet aan. Een eigen wijs mannetje blijf ik want ik wil ook (nog) niet aan de electra. En dat gas in die bak durf ik eigenlijk ook nog niet te gebruiken. Maar trekken? Gaat als de beste. Ben ik nu bekeerd? Ik ben een (beetje) bekeerd! En laten we wel wezen als we eens naar die plaatjes kijken, is het toch geen wonder? Het is een wonder. Wonderen bestaan. Uit velerlei oogpunt was ik al tot die conclusie gekomen, maar ja, dat het zelfs bij het kamperen gebeurde? ’t Is misschien wel van de “duvel” maar zo voel ik mij ook wel een beetje. Beetje beduveld. Nou ja, kijk maar.