“Ha, Japie”. Met een verwilderde blik stoof Wapse de gelagkamer van de Gulle Gaper binnen. Wat verbaasd keek Japie op. Dat was voor hem niet moeilijk, een ooglid optrekkend overzag hij het hele gelaggebeuren wel. Maar dat Wapse zo uitgelaten kwam aanstieren, was wel wat verwonderlijk. Meestal was dat schrandere Friese boertje wat schielijk in zijn bedoeningen.

“Nou, weet je Japie, ik zag Harms. Hij zat op een bankje. En ook al kletterde de regen zowat in zijn spaarzame nekharen, hij zat er en keek knap woest uit de ogen. ’t Leek wel of hij steeds wat aan het mompelen was. Is hij nog niet aan geweest?”

Verbouwereerd was Japie meestal niet van zijn gasten. Sommigen waren uitgelaten, anderen teruggetrokken, sommigen bijna dronken en wilden nog meer van vadertje alcohol genieten. Nou, daar was Japie niet van gediend. Verder diende hij allen die een fikse versnapering niet konden weerstaan.

“Nee, Wapse, man, Harms heb ik vandaag niet aangetroffen”. Wat verdrietig keek Wapse nu om zich heen. “Maar Japie, ik weet het niet hoor, het leek wel of hij “ze niet helemaal op een rijtje had”. “Ach Wapse, de beste man is net de hoge leeftijdsgrens-hoezo grensverleggend? -overschreden. ’t Kereltje heeft de grens van 70 gepasseerd, en ja, volgens mij doet zoiets wel wat met de mens.”

“Nou, Japie, doe mij er maar eentje, ik maak me wel zorgen. “ “Als je hier maar niet komt om je zorgen te verdrinken Wapse, want ook al levert mij dat geld in het laatje, zo ben ik niet. Maar om je te dienen man, een Sonnema’tje voor je”. Beiden mannen schoven nu aan de stamtafel van de Gulle Gaper. “t Is me wat, vervolgde Wapse. Die verhipte knul uit Rusland heeft een grenzeloos geweten. De grens van nota bene een heel land ineens zomaar overschrijden.  Een schurk. En weet je, we maken ons over grensoverschrijdend gedrag van die lui uit de Gooise matras al druk, dit is echter eentje waarmee bloed aan de handen komt”. De beide mannen staarden verdrietig in hun mooie stenenbekertje. ‘Ja, Wapse, het is verschrikkelijk man, nooit gedacht dat ik op mijn 50e dit soort schurkengedrag nog weer zou meemaken…Het is net als vlak voor de 2e wereld oorlog. Die smeerlap van een Snorrewietske, ik wil zijn naam niet eens noemen hier, begon ook met zogenaamde verdwaasde en vervreemde Duitsers. En deze schurk gaat nu de zaak “bevrijden van de genocideplegers”. Wat een leugens, al zeg ik er meteen bij, desinformatie viert vandaag de dag hoogtij. We moeten wel oppassen.  Gut, kijk, daar heb je Harms.”

Niet veel later zaten de mannen gedrieën in de verder lege gelagkamer. “Nou, Harms, hoe gaat het?” Wapse keek met volle belangstelling naar zijn vriend. “Ach, Wapse, ach, wat een wereld man. Ik heb, hoe zal ik het zeggen, ik heb het er niet makkelijk mee. Ik denk echt dat ik oud word. Of dat ik teruggeworpen wordt op jaren terug. Ik weet het niet Wapse. Ik weet het niet.” Een blik van verstandhouding met  Wapse zou bijna iemand kunnen ontgaan. Maar in zijn ooghoeken had Harms wel gezien dat beide mannen elkaar heimelijk blikken toewierpen. “Weet je, Wapse, vervolgde Harms, weet je, het zooitje kan me gestole worre. Ik gaat niet meer met mijn tijd mee dacht ik, ik wordt out, maar mooi niet Wapse, Ik erger mij zoals het ze het tegenswoordig doen. Ik schrijft vanaf nu gewoon foeneties. Ze gooien met praat van “ me dit en me dat”. Ik wordt met dee tee, Wapse ik wordt er gewoon niet goet van. Ik gaat me er niet meer aan erregurre wand voordat ik het me weet krijgt ik er een knappende koppijn van. Waardeloos. En ooit zei een collega van me dat ook al “Waardeloos”. Bij van alles en nog wat. En nu vroegt ie mij onlangs ook nog of ik van allerlij ontwikkelingun niet cynisch zou worre. Nou, ik versekert jullie, als je dit leest, ’t sou je hut bijna denken:” Kom Japie, geeft me maar een bakkie troost. Is gezonder,  want van cynisme wordt een mens niet vrolijk. En die verhipte Poetin doet tegenwoordig nog ergur dan  die luij van die Gooische matras.”

Beide mannen keken eens even in de ooghoeken naar elkaar. ’t Jonge, die Harms, je zag het ze denken, tjonge, die Harms die hat hum egt zitten.

“Lekker bakkie, Japie, weer een hele echte man. Ik knap er van op. Ik kan mij en niet ME maar Mij niet herinneren dat jij zulke lekkere koffie kunt brouwen. En ja, Japie, niet brauwe, maar brouwen. Heerlijk man.” 

Ik ga mij gewoon niet meer ergeren. Ik ga niet meer foeteren. Ik ben voor uw koffie, jullie gezelschap, gewoon dankbaar. En ik zal gewoon normaal Nederlands gebruiken, zoals ik dat als jochie bij mijn vader heb geleerd. Voltooid verleden tijd maar nog steeds toekomst gericht. En onthoud dit: Poetin is niet grensoverschrijdend bezig.”

“Nou, nou, begon Wapse, niet grensoverschrijdend, kom nou toch Harms, wat is het dan?”

Harms was al opgestaan. De simpele digitale afrekening van de vertering was al weer door de digitale snelweg weggewerkt. Gelukkig lag dat verkeer door die Poetin nog niet plat. Nog niet, je weet maar nooit, dacht hij.

Met de deur in de hand draaide Harms zich om. “Manne, dit is niet grensoverschrijdend, dit is- helaas- grensverleggend”.

Gegroet. “Oh, ja, ik ga me, eh, mij, niet verlagen tot cynisme. Ik ben van het “realisme”.

Beteuterd keken de mannen elkaar aan. Harms was vertrokken. “Nou, we nemen er nog maar eentje op, zei Wapse”. “Moet je doen man, moet je doen..

Nunspeet, 24 februari 2022