Kijk, dit moet je als een echte Hagenees uitspreken. Klinkt daarmee meteen heel anders dan op zijn Veluws. Vroggur. Neen, dat eerste ligt beter in het gehoor. Hang naar nostalgie. Voor mijn part heimwee. Terugdenkend aan de tijd van ambtenaar met beleid. Nu, dit beleid is niet meer. Hulpje voor geslachtsonderzoekers, bouwdossiersvorsers en soms hulpje voor een hier of daar verdwaalde “historicus”. Waar slaat dit op? Huiverend en snakkend naar de geur van nostalgie. Smeltend op de tong van je geurgeheugen? Wat zit er toch onder de schedel van een mens, dat ie zo kan speuren in zijn grijze delen? Mijn eerste bloedende nagels van het werken voor een lapje stof voel ik bijna nog. Vroeger. Ja, zo moest je wat doen om aan een onderkomen te komen. Bloedende nagels, die ineens voor je geest opdoemen bij het denken aan de eerste tent, een Walker. Produkt van gezwoeg, pijn en doordrenkt met trots. Dat was ik. Zelf verdiend onderkomen.
Vervolgens doemen uit de bron van geheugen nog vele andere lapjesstof. Een een vouwwagen André Jamèt, een de Waard Junior, een Tourmalijn van Zwerkei, 
opnieuw een De waard, Eidereend, een Bunzing een Otter, beiden van Randstad en al die andere kleine tentjes van Walk a Way tot en met een echt legercamoeflagetentje.
Enkelen zijn gesneuveld in het kampeerbestaan, sommigen zijn verkocht, maar mijn zolder kent nog steeds enkele mooie exemplaren. Dan zijn er die momenten van geloofsafval. En hoewel dat op velerlei gebied voorkomt en blijkbaar ook op velerlei gebied niet valt te voorkomen komt het voor dat een tentman verandert in een sleurhutbakaanbidder. Welnu, de Eriba Touring deed, voor even, zijn verwoestende geestelijke arbeid. Verkocht. Mijn vrouw. Neen, niet mijn vrouw verkocht, maar mijn vrouw was verkocht of zo men wil verknocht aan een caravansleurhutbakje. Maar ja, de Subaru, dat kleine rooie bakkie, deed ons bijna de das om. In ieder geval financieel. Aan de grond. Afgekeurd en dan ga je verder op zoek. Nu is de Kangoo een redelijk alternatief maar net zoals die “ partij- naam” al aangeeft, zijn dat geen inhoudsvolle zaken. Hoewel we ermee kunnen kamperen en het ook gedaan hebben, is het niet “inhoudsvol” genoeg. Op een of andere manier wordt de leefbaarheid teveel beperkt. Als die andere partij met die naam, noemen is teveel eer, aan de macht zou komen krijg ik zomaar een visioen van “ook sterke beperktheid”, maar dat terzijde. ’t Is dus niks voor het huis en voor de leefbaarheid. En zo kom je dan soms ineens weer terug bij af. Iets voor het huis, met leefbaarheid, flexibiliteit, wendbaarheid, verdraagzaamheid, trekbaarheid en net voldoende ruimte om te pitten met een beetje doekwerk van boven en er aanvast. Neen van al die andere gevaarte’s ga ik nu geen foto’s oplepelen. Het wordt een hele verzameling. Maar…… Grabbelend in de analen van de Poolse wetenschap en vertaalkunst daal ik verder af. Dwaal af van vroeger. Dwaal af van tenten. Het zijn kennelijk de krenten uit de pap van semiecaravan sec ex-tentkampeerders, waardoor de we uitkwamen bij een Predom Winner 126 E. Nou ja, de naam alleen al doet een mens in al zijn kampeeraderen sidderen. Pre is “voor” en Dom is bepaald niet achterlijk , maar het huis, dus alles voor het huis. Afkomstig uit de stal van huishoudelijke artikelen in Polen is dit kennelijk de verklaring van de naam. Nou, de naam Winner heb ik ook niet bedacht. Zo winnerstype ben ik eigenlijk niet, eerder zou dan gedacht kunnen worden aan de “verslagene” maar goed, mij ID-kaart van deze sleurbak voor het huis, het heeft echt alles in zich, om mee te kunnen trekken, geeft aan dat dit het type is. Is dus voor mijn vrouw. Met ere gewonnen. En stiekem ben ik er ook best wel echt gek van. Weer een gadget. 
Maar meteen weer meer zorgen. Een onderstalling is nog nodig. En mijn vriend was het hele weekend niet bereikbaar. Zelf wilde ik eigenlijk naar Texel. Uitgesteld door deze ontwikkeling en wellicht in deze maand van verjaren van de oudste alsnog, hoop ik daar mijn rust te vieren. Mijn vriend was op Texel een zoon uitzwaaien. Zo gaat het in dit leven. Wij stiefelen van onderkomen tot onderkomen en nu maar hopen dat er wat valt te voorzien in een onderkomen.
Categorie: Harms Pagina 43 van 69
Belevenissen van Harms en Wapse.
Wonderlijk dagje meegemaakt. Fantastisch dagje meegemaakt, met vriend Teus en zoon en neefje een dagje toeren over de Veluwe. Wat een fantastisch landschap. De geur van beuken, zwijnen, en benzine hadden een wonderlijke werking op mijn gemoed. De soldateske vrienden en vriendinnen!!!, jawel, oude en jonge dames, gekleed in militaire outlook maakten er een geweldig dagje van. Oude mannen die gek doen. Mannen die wel “kind” lijken maar er gewoon van genieten. Eigenlijk op een na, verder geen wanklank gehoord. Prachtig weer, fantastisch leuke zandweggetjes, glooiend landschap heerlijk windje met verrukkelijk eten, koffie en ander lekker spul. Denk je nu dat men soldaatje aan het spelen was? No way. Wel in de “look” maar gewoon genieten van de motoren, jeepjes en hoe die mooie bakken ook allemaal heten. Ik plak er wat foto’s bij. Zo mogelijk een filmpje.Lekker sfeertje en gewoon gezellig weg van de snelweg. Weer eens wat anders.
Ik zeg maar zo: kiep dzem rolling mensen. Ik blief het wel deurvertellen. De Veluwe: kan eigenlijk niet beter. Met dank aan allen die mij een geweldig dagje uit hebben bezorgd.
Wonderlijk is het nederlandse taalgebruik. Bij (voetbal)journalisten was het enkele maanden terug ineens schering en inslag. Neen, geen momentje hoor. Ik sta niet aan de telefoon te leuteren. Chatten en tweeteren is aan mij niet besteed. Skypen gaat binnenkort, momentje hoor, geld kosten. Dus dat schaf ik dan ook af. De kranten lees ik nog steeds, maar, momentje, dat gaat straks misschien ook wel anders worden. Boeken ga ik lezen via de Ipad of zoiets, momentje, effe koekelen of dat nu een Ipad is, de Ipot heb ik niet, en momenteel maak ik mij zorgen over mijn digitale ontwikkeling. Geen moment heb ik bij de geboorte van mijzelf geweten wat mij allemaal boven het hoofd zou hangen…En nu kwamen de journalisten met een nieuw stopwoord. Momemtum.Tjuuu, om de haverklap kwam dat voor. Een speler die de bal op dat momentum met de hak meenam, door de benen speelde, het momentum dat Sjaak werd getekkeld, het momentum was daar om te demareren bij een of andere pias die de muur van Huy beklauterde en het momentum van Parijs –Roubaix was toch wel op het moment dat…
Ik zit in de auto. Een moment van ongedwongen genieten van file rijden. Aan de radiotafel-studio “Kijk op de week” van de politiekers in Nederland, begint ene Jaap de Hoop Scheffer te kefferen “Het momentum van Osama Bin Laden” en Bertje Koenders, ja ja , maar het momentum van….
Van pure schrik had ik bijna een momentum van zware verstandsverbijstering. Was het momentum van de sportjournalistiek verdwenen, komen die politiekers met hun “Momentum”.
’t Zou mij niet verbazen. Het woord van 2011 voor de Dikke van Dale. Momentje, effe kijke of ik dit momentum kan kwalificeren…..nou ik kom uit op; aandrift, daadkracht, energie, espri, fut, kracht, puf en werklust.
Ben ik nou toch op het verkeerde been gezet? Wordt momenteel het woordeke “momentum” wel op de juiste wijze gebezigd?
Snappen doe ik er niks van. Het is zo wonderlijk. Lijkt wel of ik er niks van begrijp. Neen, het is niet zo dat ik mij niet begrepen voel. Begrijp me goed, dat bedoel ik niet. Maar er is iets waar ik voor mijzelf geen grip op lijk te krijgen. Schrijf ik een stukje, dan krijg je :XXXX respecteert je! Dat soort digitale uitingen van waardering roept bij mij altijd de vraag op “wat bedoelen ze nu eigenlijk?”
En direct daarna druk ik er op, kijk of er een lekkere fles wijn uit mijn scherm komt, en voel een vorm van lichte teleurstelling bij mij omhoog kruipen. Dat is dan weer niet zo, weet je. Ik moet mijzelf dan even “geestelijk kietelen”, hetgeen volstrekt overbodig is, want juist zo’n mededeling is een “geestelijke kieteling”, een waardering, waarvan ik weer heel verlegen wordt. Echt waar hoor, dit is geen valse bescheidenheid. Bescheidenheid heb ik geloof ik niet zo. ’t Is volgens mij ook geen eigen eigenheid van me….Maar door mijn gebrek aan kennis van de digitale wereld vergeet ik dan dat dat tegenwoordig de vorm van positieve waardering is. En ik bedenk dat ik dan veel te weinig al die lieve reactiegevers bedank. Bedankt dus. Allemaal voor jullie reacties. Ik ben nu inmiddels een beetje meer in de digitale ontwikkelingsstadium van begrip gekomen, zodat ik begrijp dat jullie mededeling niets anders is dan een heel positieve benadering van het gebodene.
Ik stop nu. Ik besef, ik was veel te veel gekieteld om te beseffen dat ik mijn dankbaarheid voor die reacties vergezeld laat gaan met dank: ik respecteer jullie reacties. Sommige reacties leiden zelfs tot een echt ritje in een jeep over de Noord-west Veluwe. Wauw. Ik word er STIL van. Die reactie zie je op mijn weblog staan. www. Pieterhoeksma.nl.
Ik ga wel aan mijn zoon vragen of ik die naam kan laten veranderen. ’t Is me wat teveel “eigen eer” moet veel bescheidener.