Regelrecht verdrietig. Zo voel ik mij. Gekneusd in ziel en lichaam. Verdrietig omdat ik mijn fiets – opnieuw- niet kan gebruiken. De kosten zullen op deze manier de pan uitrijzen. En eigenlijk wilde ik uit gaan reizen. Da’s geheel iets anders, toch? Stuur is zwaar verbogen. Ben benieuwd of dat kan worden hersteld. De versnellingshandel lijkt me, naast een behoorlijke breuk in het omhulsel, toch ook niet meer je van het. Mijn gekneusde bottenstelsel laat nog steeds niet erg prettig vleien op mijn “zetel”. Nu zijn de verwachtingen nogal twijfelachtig over gladheid. Daarmee kan ik leven. Dan mij gewonen batavus maar van stal gehaald. Deze bukfiets heeft mij dit jaar ook al ruim 3000 kilometer vervoerd. Er gaat echter niets boven de sinner. Dus deze sinner gaat toch kijken of er mogelijkheden zijn tot herstel. Wellicht dat dan het deukje in mijn fietsersziel ook wordt uitgedeukt. Als we toch geen eindejaarsuitkering hadden? En nu maar hopen dat ook mijn baas dit leest. Ik zal zo naar bed gaan. Nog steeds een beetje ligfietsersleedverdriet…….. Zo is het.
Categorie: ligfietsen
Ligfietsen.
Oh, dat kan een heerlijke bezigheid zijn. Totdat: gladheid zijn intrede doet. Een fenomenaal gebruik van de remmen is absoluut overbodig.Vrijdag, het was niet eens de 13e, kun je nagaan, was ik op mijn liggertje naar mijn werk gereden. Sierlijk groet ik de vele vrolijke (ahum) mensen. Weinigen zijn in staat tot het produceren van een groet. De liefde verkild. Zeker als het lekker fris weer is, de koude uit de neusgaten slaat, de bronstige herten op de Veluwe inmiddels tot de ontdekking komen dat de nachtvorst hun activiteiten benaderd met een koude deken. Het is een bijzondere gewaarwording. Liefde verkild. Ook voor een ligfietser.
Ja, hij doet het weer.
Eigenlijk hoort hier een vet uitroepteken. Tjonge wat heb ik moeten afzien.
Ik schrijf medio eind juni 2005.
Wat voelde ik mij een vreemd mens. Steeds ging dat linker been verder van mij af. Nou wil ik als suikerpatient nog wel eens een beetje wazig uit mijn doppen kijken, maar dat mijn linker been steeds verder van mij af ging was een beetje vreemd.
Nu echter ook mijn rechterbeen wiebelneigingen kreeg, voelde ik mij sterk onzeker worden.
Gelukkig, eindelijk was ik thuis. Ik stap af en kijk toch maar eens naar de “knik�.
Knikkerdeknik. Ik knikker bijna van verbazing ondersteboven. Is me dat schrikken?
Alle-amechtig. Ademhappend kijk ik naar mijn nederige onderdanen. Geweldig, die staan daar ook nog eens eventjes te bibberen van pure verbazing.
Mijn knik was bijna geknakt. Slechts enkele milimeters staallegering hielden het zwikkie bij elkaar! Stond ik me daar effekes voor Piet Paaltjes. Van alle ellende zou ik opnieuw gaan stotteren als een manke ligfietser over een hobbelpad. De knik was.geknakt!. Tenminste op slechts enkele milimeters.
Ach heden, had ik me daar effekes een lekker fietsie en nu dit…
Meteen, nadat ik van de schrik was bekomen, in de telefoon geklommen.,Zie het voor u. Met bibberende kromme beentjes, een laag snot van puur verdriet door mijn baardharen, een verwilderde blik in mijn ogen ruk ik de telefoon uit de houder en bel de heer van Twigt.
Lang verhaal? Kortmaken. Het was tuuut tuuut tuuut….
Snel het internet op. Amechtig en nu met bloed in de ogen rukte ik alle mogelijke webistes van de plank. En dat zijn er op ligfietsgebied zat. Kan ik u verzekeren.
Zit ik daar en zie: meerdere collega Sinnerligfietsliefhebbers hebben kennelijk deze zaak ook ervaren. Gelukkig heb ik het net kunnen overleven……
De kwelling ontstond nadien.
Het werd mij wel duidelijk gemaakt dat alleen Sinner deze zaak kon gaan oplossen. Dat is nu ook niet naast de deur. Kosten meneertje? Zijn natuurlijk ook niet echt leuk om de vakantie mee te beginnen.
Enfin, toch nog maar eens contact met mijn fietsleverancier. Vakantie. Gesloten. Sinner gaat ook op vakantie. Ik? Ga ook op vakantie. Al met al, een maandje of drie voordat ik weer ben bij mijn begin!
Hij doet het weer. Afgelopen zaterdag kon ik dan eindelijk terecht bij Twigt! Service! Geregeld. En? Garantie! Kosten? Alleen het repareren. Nou ook dat viel me mee. En dan nu eindelijk eindelijk weer mijn billen vleien op de stoel. De wind weer laten gieren langs je “smoel� en veerkrachtig rammen op de trappers. Tja, als je een maandje of drie niet meer op een ligfiets hebt gereden begin je die bepaalde spiergroepjes toch weer te voelen. Toch weer even de feeling onder de knie krijgen van de bochtentechniek. Maar nu?
Ah. Amechtig gapend kijken naar de wereld om je heen. Juist nu er veel wind is. ZO lekker.
Er gaat toch mooi niets boven…………….
En hoewel mij het lidmaatschap, dank zij de virtuele wereld van het wereldwijde web ben ik daar nu achter, niets extra’s oplevert (dank voor de brief!) wil ik mij niet onbetuigd laten.
We scheuren weer een beetje heerlijk ontspannen op een sinner over de hobbelwegen in het midden des lands.