De beslommeringen van een ligfietsende levensgenieter

Categorie: ligfietsen Pagina 2 van 3

Stelling 1.

Een ligfietser moet altijd en overal voorrang krijgen

Start…….

Ja ja. Lezers weten het. Ik had een ligfiets. In de meest letterlijke zin van het woord. Woordelijk op mijn kont stuiterend door de Woerdense dreven. Een gat in mijn hand, een breuk in het bekken, of bijna dan (oh, wat was ik zielig!!!), in ieder geval een blauweplek boven de billen waar menigeen duidelijk “U” tegen zou zeggen. En vervolgens zit je op de blaren. Op zwart zaad. (Nou ja niet letterlijk). Dan komen de problemen. Fiets stuk. Opnieuw. Een zondaar van een fiets hoor. Wat heb ik er al een pech mee gehad. De trouwe lezer weet het. Ik huiver. Zou ik die fiets wel weer gaan ophalen? Want?
Jazeker, de ligfietser heeft mij gemaild. Heeft mij gebeld. En? De fiets is weer gebruiksgereed! Joepie. Ik wil die liggers in het Noorden toch ook eens “een beetje uit de wielen rijen”. Maar, zie sinnerclub.nl, die lui zijn zo verrekte fanatiek. Hebben gesloten karretjes (kunnen ze droog blijven!) Mango’s heten die dingen en scheuren door het lieve vaderland weg. Mooi laten scheuren. Ik scheur (wel voorzichtig) met mijn liggertje door de Veluwse dreven (als alles goed gaat tenminste). De Weg naar de….is geplaveid met goede voornemens. Maar zeker weten, morrege goan ik m’n fietsie weer ophalen. Starten met de kilometerteller. Meer meters maken. Want ik blijf vol goede moed. Wat duurt de nacht toch lang….
Een dag niet gefietst is (bijna) niet geleefd. Dit in tegenstelling tot de opvatting van mijn a.s. schoondochter die zegt dat” een dag gefietst niet geleefd is.” ’t Is te gek.
Te gek voor woorden……….
Tenslotte de stelling van de week: Een ligfietser moet ALTIJD en OVERAL voorrang krijgen!

De ontmoeting

De ontmoeting.
Het was het mooie fietsjaar 2004.

Kreunend trap ik op mijn ligfiets naar beneden. Zwetend draag ik mijn rechterbeen omhoog. Het zweet drupt langs mijn voorhoofd. Ik wrijf snel de druppels uit mijn ogen. Opnieuw trapte ik of mijn leven er van af hing. Omhoog ging het. Steil omhoog. Hier in Nederland is het bewuste kopje van Bloemendaal een aanrader op dat gebied. Steil en vermoeiend.

� Hoi! Mooie vent!� Het lijkt wel een vee als een ef. “Fent�. Ik kijk op. Geweldig. Overweldigende melkklieren doorklieven de blauwe lucht. Zo groot!
Ruimte voor wel twee maal twee decaliter moedermelk. Een strak gebonden T-shirt omspande beide borsten en liet aan raden niets te wensen over. “Hei fentâ€? zei ze, “wat een mooie fietsâ€?. “Jaâ€? hijgde ik, “jij ookâ€?. “Jij hebt ook zo’n – even slikte ik- “jij hebt ook een hele mooie fietsâ€?. Even twijfelde ik. Indrukwekkend was haar verschijning. Een volgebouwde ligfiets. Beter gezegd een “verhuispakfietsâ€?.
Ik stapte af aan het eind van de vermoeiende klim. Nu is afstappen van een ligfiets zeer eenvoudig. Beide voeten laat je afkieperen van de trappers en je staat.
Op ooghoogte van de overweldigende boezem stond ik daar. Als rijpe sinaasappels staken ze me bijna de ogen uit. Ook zij zat en stond stil. Zij klaar voor de afdaling. Ik klaar voor de afdaling. Of haar blikken nu naar mijn krachtig gespierde onderdanen werden getrokken of naar mijn mooie ligfiets, laat zich raden. Ietsje verder stond haar dochtertje. Zij had inmiddels haar fiets gestald en plukte tussen allerlei spulletjes een zak met verse broodjes te voorschijn.
De Amsterdamse met een zeer Amsterdams accent gaf overduidelijk haar mening over mijn Challenge Hurricane. “Ik wil er wel even op�. “Zit ie lekker?�
Verbaasd trok ik mijn wenkbrauwen op. Zoveel bagage op een fiets. Ook het lijf blijkt meer omhanden te hebben dan een volle boezem. Een paar billen waar mening Duitse automobilist jaloers op zou zijn. Ook haar Challenge moest wel kreunen onder de geperste tegenstand. Haar Challenge Wing veerde gewoon op nadat de berijdster zich met moeite uit het zadel had gehesen. Liefkozend streelde ze nu mijn fiets en praatte honderd uit. Ach arme, nog steeds werd mijn blik getrokken door de beide, overigens zedig verborgen, atoomkoppen van melkklieren.
Ook ik praatte honderd uit, maar had diep medelijden met de Challenge Wing. Moest die dit alles dragen?
Zij verzekerde mij dat door het aanbrengen van extra dikke spaken de contractie en draagkracht meer dan voldoende zou zijn om haar terug te brengen op haar huisadres in Amsterdam.
Dochterlief verzekerde dat, na een rondtour door Nederland, de ligfiets buitengewoon goed voldeed.
Zo werden de wederwaardigheden en de aardigheden uitgewisseld.
“Tja�, vervolgde zij, “een echte lage gaat zeker wel erg snel�. Ik beaamde volmondig dat mijn Challenge Hurricane weldra als een wervelwind zou gaan. Hoe kon ik ook anders. Aan de top van de blanke duin in Nederland? Ik zou immers straks met gierende banden en remmen naar beneden vliegen!

Tenslotte kon ze het niet laten. Natuurlijk wilde zij graag mijn Hurricane proberen. Nu, daartegen had ik in zoverre bezwaar, dat ik met mijn bepakking en hele hebben en houwen, niet graag wilde dat ze fietste. Maar zitten? Neen, dat kon zonder enig bezwaar.
Zo nam de uit de kluiten gewassen, al was dat al wel weer even geleden, dame plaats achter mijn stuur met spiegel. Groot was haar hilariteit. “Ik legt mijn tieten fast over het stuur en kan ook nog in de spiegel kijke�!!
Na deze uitdagende mededeling begreep ik dat ik moest maken dat ik wegkwam. Het lijkt meer een ontboezeming. En zo ging ik voort. Een ervaring rijker.

De ligfietser

“lig”fietsen 3

Tranen wellen op. Gisteren heb ik mijn “liefje” zoals mijn zwager vroeger ook zijn fiets heeft betiteld, naar de fietsendokter gebracht. Terwijl ik dit schrijf lijken de tranen wel op te wellen als een plotseling opkomende tsunami. Geestelijk ben ik geweldig aangedaan. Neen, meneer de dokter kon slechts zeer meewarig zijn hoofd schudden.Opgegeven werd het stuur. Niets meer aan te doen. Geen chemokuur, geen pijnstillende injectie of bloedtransfusie was meer mogelijk. Opgegeven en bedankt voor de diensten. Dan maar een ander. En dus op de wachtlijst van de gezondheidszorg van de fietsenarij. Gelukkig hebben we hier geen Hogervorst die ook dit nog kan verzieken. Overigens weet je het met Brinkhorst in het kader van de liberalisering van de markt ook niet zeker. Peijs zal wel weer gewelige ideeen hebben, maar tot een verstandige promotie van het fietsverkeer is ook dit kabinet nog steeds onvoldoende in staat. Inmiddels ben ik nu zo ver dat de tranen een beetje weggeslikt zijn. Ik heb er vrede mee. Er moet nu een andere versnellingshandel komen een nieuw stuur een beetje tape een beetje lak en dus: wacht ik de offerte maar af. Kijken of deze dokter inderdaad beter te bezoeken valt dan de doktoren uit de zogenaamde gezondheidszorg. Slechts tot mijn diepe diepe spijt moet ik constateren dat ik geen, ik herhaal het maar, geen zorgverzekering had afgesloten voor deze ernstige opstipatie van mijn ligfiets. Toch eens kijken of mijn oudejaarsbaas eens aardig is geweest voor me. Of is dat weer een sigaar uit eigen doos?

Pagina 2 van 3

Mogelijk gemaakt door WordPress & Thema gemaakt door Anders Norén