Het koor is een braam

Ach lieve tijd, begint het weer. Een tijdje geleden had ik duidelijk aan de koorleden uit de doeken gedaan dat een koor het beste kon worden vergeleken met een kroket. Nog na sudderend in de gebakken olie, of misschien wel een beetje in de olie, loop ik vandaag met mijn hoofd in de wolken.
Wat hebben we immers een mooi concert gegeven. Zeker, samen met het NCM, maar toch.
En dan komen alle gebakken peren, obstakels en hindernissen je ineens zomaar helder voor de geest.
De gebakken lucht van kroketten was eigenlijk ver van me verwijdert. We hebben ze immers best bruin gebakken daar in Woerden.
Maar kennelijk hebben ze in Woerden niet goed begrepen hoe mooi het was.
Weer helemaal niks in de Woerdense Courant. Nou ja, ’t is geen bulder-geschreeuw (wat ze tegenwoordig muziek noemen). Ze missen waarschijnlijk het “echte culturele gevoel.” ‘k Had er flink de dampen in, zoals ze dat in goed Nederlands zeggen. Tenminste op de Veluwe. Cultuurbarbarisme, dat soort gedachten spookten ineens door mijn hoofd. ‘t Zal wel komen omdat er iemand de laan is uitgestuurd. Of te wel: gemiste kans.
Hoe dan ook, die kroket smaakte me even niet. Word ik echter van “bovenaf” even op de vingers getikt.
Ik hurk neer. Een pracht van een braam. Het zonlicht bescheen het wondere vruchtje. En ineens zag ik het. Het koor is gewoon een braam. Eerst moet het rijpen. Maar dan is er een fantastische vrucht.

Zo lekker, dat smaakt naar meer. Ja, als je het ziet en proeft, dan pas heb je het eigenlijk door. Zo’n vrucht moet ook langdurig rijpen (oefenen en nog eens oefenen) en dan ineens: proef het, het smaakt naar meer! Als ze dat bij een krant niet door hebben, wij hier wel. En allen die er waren ook! Dat dan weer wel.
De braam is op die manier eigenlijk een beetje een “glimlach van God”.
Morgen stap ik monter naar de repetitie. Bramen eten….